Βροχή του Νοέμβρη

Έπιασε να βρέχει σήμερα. Η Γενεύη κλείστηκε σ´ένα γκρίζο σύννεφο. Πόσο πιο μικρή δείχνει! Μειώθηκε η απόσταση με τον ουρανό ξαφνικά. Κι αισθάνεσαι ότι ο κόσμος είναι ψέυτικος. Ένα κουκλοθέατρο. Και η βροχή χιλιάδες νήματα που κινούν τα χέρια και τα πόδια των ανθρώπων.

Πριν 15 χρόνια είχα γράψει σε χαρτί: “κλεισμένος σε μια στάλα βροχής που απόμεινε μονάχη, να σβήσει στα πλακάκια μιας άχαρης ζωής, αναμένοντας την άφιξη μιας μίζερης στιγμής, ένα συναίσθημα που με οδηγεί προς μια χαμένη μάχη”.

Ακόμα δεν ξέρω πως να νοιώσω με τη βροχή. Φταίει που την βλέπω να παλεύει με τους υαλοκαθαριστήρες. Μια μάχη αμφίρροπη. Κι εγώ όπως πάντα προστατευμένος στο ζεστό μου κουβούκλιο. Να παρακολουθώ. Η ζωή δεν είναι για ανθρώπους σαν κι εμένα. Θαλασσοπόρους ψάχνει, όχι γραφιάδες στα λιμάνια.

Δεν με αγγίζει η βροχή. Άδικα ονειρεύομαι νεροποντές σε πράσινα λιβάδια. Ρούχα βρεγμένα και μαλλιά που στάζουν. Μάτια που γελούν και χείλη που ανταμώνουν. Η δίψα πνίγηκε νωρίς. Που ´ναι, βροχή μου, ο συριγμός σου να κάνει την καρδιά μου να σκιρτήσει;

Κάποτε έπαιρνα τη μηχανή και έβγαινα στους δρόμους μόνος. Να ζήσω την καταιγίδα μες στη νύχτα. Κι όπως ανέβαιναν οι στροφές, οι στάλες παίρναν κλίση. Δεν προλαβαίναν να ακουμπήσουνε στο χώμα. Μέναν μετέωρες σαν να ´χε σταματήσει ο χρόνος. Και μες στο σκοτάδι ένιωθα να ταξιδεύω πιο γρήγορα από το φως...