Κάθε μέρα ξυπνώ σε μια παλίροια από σκέψεις. Πριν προλάβω να ανοίξω τα μάτια μου, με σφυροκοπούν ανελέητα, σαν να θέλουν να διαπλάσουν αυτό που είμαι, αυτό που πρέπει να είμαι, αυτό που πρέπει να γυρεύω να είμαι. Και είμαι πολύ αδύναμος για να αντιδράσω, πολύ ανόητος για να καταλάβω. Πριν σηκωθώ από το κρεβάτι έχει ήδη διαμορφωθεί η προσωπική μου συνειδητότητα. Τα σχήματα του παρελθόντος έχουν μπει στη θέση τους, έχουν δώσει συγκεριμένη οπτική στη ζωή μου, έχουν καθορίσει κάθε επόμενη στιγμή της μέρας μου. Δεν μου μένει παρά να ακολουθήσω το φωτεινό μονοπάτι που έχει στηθεί μπροστά μου. Το σκοτάδι γύρω παραείναι άγνωστο, παραείναι επικίνδυνο.
Κάθε μέρα ξυπνώ σ´ένα παράξενο όνειρο. Με τυλίγει σαν βουβή ασπρόμαυρη ταινία που ξέχασε να τελειώσει. Βλέπω τον εαυτό μου καθισμένο στην άκρη του κρεβατιού. Μ´ένα άδειο βλέμμα στραμμένο στο πουθενά. Ώρες περνάνε κι εγώ μένω ακίνητος στο ίδιο σημείο να αφουγκράζομαι τη σιωπή. Ώσπου ένα χέρι με αγγίζει στο μάγουλο. Είναι το δικό σου. Το νιώθω ανεπαίσθητα. Σηκώνω το βλέμμα. Βλέπω το περίγραμμα ενός προσώπου. Τα χαρακτηριστικά εμφανίζονται σιγά σιγά. Σαν να υπάρχει ανάμεσα μας ένας αόρατος σκιτσογράφος. Δύο μάτια. Είναι τα δικά σου. Γραμμές που ανακατώνονται και σε προσδιορίζουν. Θέλω να έρθω κοντά σου. Να σε κοιτάξω σε απόσταση αναπνοής. Να ανακαλύψω κάθε μικρή λεπτομέρεια που είσαι εσύ. Σηκώνομαι κι όλα γύρω σβήνουν στο σκοτάδι. Εκτός από σένα. Είσαι πάντα εκεί. Κι εγώ δίπλα σου στο κέντρο του κόσμου. Να ταξιδεύω στο πρόσωπο σου. Να γυρεύω ένα χρώμα να ζωγραφίσω τον πόθο μου. Τα χείλη σου. Μες στο άσπρο και το μάυρο πλημμυρίζουν αίμα. Μου κόβεται η ανάσα. Κι ένας παράξενος ηλεκτρισμός με τραβά προς το μέρος τους. Σε φιλώ. Και νιώθω τα χείλη σου να φλέγονται. Καίγομαι κάθε δευτερόλεπτο που διαρκεί αυτό το φιλί. Μέχρι που το κορμί μου τυλίγεται ολόκληρο στις φλόγες. Γίνομαι φωτιά και φέγγω σ´ένα απέραντο σκοτάδι. Και ο πόνος ξεσκίζει τη σάρκα μου που γίνεται στάχτη. Και ουρλιάζω. Και ουρλιάζω. Και ουρλιάζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου