Το νόημα

Έχεις μετρήσει ποτέ τα δευτερόλεπτα; Είναι φορές που οι δείκτες του ρολογιού ξυπνούν από τον λήθαργό τους και σε μαστιγώνουν σε κάθε τους ανεπαίσθητη κίνηση. Και με κάθε χτύπημα φυλακίζεσαι στην ίδια σκέψη. Ότι η στιγμή που ένοιωσες έφυγε οριστικά – ανεπίστρεπτα – και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για ν’ αλλάξεις αυτό το γεγονός. Ακόμα και η ίδια η σκέψη που έκανες έφυγε οριστικά. Και άφησε στη θέση της ένα απομεινάρι μόνο και μόνο για να θυμηθείς την επόμενη φορά ότι έχεις ξαναζήσει την ίδια συνειδητοποίηση. Έχεις προσέξει τα σημάδια στο σώμα σου; Εμφανίζονται αδιάφορα όταν κοιτάξεις για πολύ ώρα στον καθρέπτη. Κρύβονται επιμελημένα στην καθημερινότητα αλλά βρίσκονται πάντα εκεί. Αρκεί να σταματήσεις και να κοιτάξεις. Και τότε αντιλαμβάνεσαι πως ο χρόνος δεν είναι απλά ακόμα μια σύμβαση με την οποία έμαθες να ζεις. Είναι μια καταραμένη μοίρα.

Έχεις τρομάξει ποτέ με την αλήθεια που κρύβει η φύση σου; Κοιτάζεις μέσα και το μόνο που βλέπεις είναι φόβος. Τρέμεις το άγνωστο. Η τύχη σου ένα καφάσι με μήλα και εσύ απλώνεις δειλά το χέρι ελπίζοντας να μην διαλέξεις το σάπιο. Τρέμεις την κρυμμένη αγριότητα της ζωής. Φοβάσαι τον άλλον, φοβάσαι εσένα. Κοιτάζεις έξω και το μόνο που βλέπεις είναι πόνος. Κάθε στιγμή και μια αναμέτρηση, μια σύγκριση, μια εξέλιξη… Σ’ αυτήν την ρουλέτα κερδίζουν οι πιο δυνατοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο όμορφοι, οι πιο αποφασισμένοι. Τουλάχιστον μέχρι η μπάλα να καταλήξει στο μηδέν. Κοιτάζεις μπροστά και το μόνο που βλέπεις είναι μια στιγμιαία ακμή και μια αιώνια παρακμή. Και σε όλα αυτά, εσύ μικρέ μου αναζητάς το νόημα…

Πώς να βρεις νόημα σ’ έναν ανόητο κόσμο;