Χειμώνας

Μερικές φορές ονειρεύομαι πως η ζωή μου κυλάει σαν ταινία... Σαν να παρατηρώ τον εαυτό μου από μια εξωτερική λήψη. Κι ύστερα γυρνάω σε μια steadycam στερεωμένη στον ώμο μου. Κι ύστερα τρέχω και τα μάτια μου γίνονται ο φακός... Και ταυτόχρονα παρακολουθώ το μοντάζ από μια σκοτεινή αίθουσα σε κάποια γωνιά του μυαλού μου. Και ακούω μουσικές. Μουσικές που με προστάζουν πως να ζήσω, κατευθύνουν τα συναισθήματά μου κι έτσι κατευθύνουν την νοερή ύπαρξή μου. Η ζωή μου υπακούει σε μουσικές. Σαν τον χειμώνα του Βιβάλντι εναλλάσσεται αρμονικά μεταξύ της ηρεμίας και της έντασης. Σαν τα σφιγμένα χείλη του Κάραγιαν, σαν το βασανισμένο μέτωπο της σολίστ, ζωγραφίζει το πρόσωπό μου.

Σώπα

Ένα δάχτυλο άγγιξε τα χείλη του. Σώπα μωρό μου. Μην κάνεις τις σκέψεις σου λέξεις. Μην δίνεις ζωή στον δήμιο που σε μαστιγώνει. Είναι άσπλαχνος. Δε θα σταματήσει ποτέ. Θα σε οδηγήσει μέχρι το τέλος. Μην τον ενθαρρύνεις. Πολέμησέ τον. Κι ας μπλαβιάσουν τα χείλη σου. Κι ας ματώσει η γλώσσα σου.

Δεν ξέρω τι θα συμβεί πρώτο. Το δάκρυ που θα ξεπεταχτεί ή τα χέρια μου που θ΄απλωθούν να σ΄αγκαλιάσουν. Θέλω να κρύψω το στόμα μου στον κόρφο σου. Να γίνει ένα το ουρλιαχτό μου με τα σπλάχνα σου. Θέλω να σφίξω τα μάτια μου στο δέρμα σου. Να πλημμυρίσουν τα αναφιλητά μου την ψυχή σου.

Σώπα μωρό μου. Είμαι εδώ. Αντίκρυ θα περάσουμε τη νύχτα. Μαζί θα υπομείνουμε τις άδειες απειλές της. Μην την φοβάσαι. Είναι λιγότερο σκληρή αν την γνωρίσεις. Ίσως και να την συμπαθήσεις. Κλείσε τα μάτια σου και άκου την βροχή...

Μάνα βροχή νανούρισέ με. Τι όμορφα που αντηχεί η σύνθεσή σου. Θα βγω έξω να ξεπλύνω τον φόβο μου στις νότες σου.

Σώπα μωρό μου. Ως πότε θα κοιτάζεις τη ζωή με ανησυχία; Δεν την ελέγχεις καλέ μου, μην σκιάζεσαι. Τρικυμία είναι η ζωή κι εσύ το καρυδότσουφλο. Έχε της εμπιστοσύνη κι ίσως να σε ξεβράσει στον παράδεισο. Κι αν κατά τύχη σε στείλει στο βυθό, χαμογέλα. Ένας καινούριος κόσμος σε περιμένει.

Έμπνευση

Έμπνευση,
.........Είναι ο έρωτας
..................Είναι η ελευθερία
...........................Είναι το όνειρο
Πόσο εύκολα κυλάει ο νους στα άπιαστα
Πόσο δύσκολα αγγίζει πια τα καθημερινά
............................Τα αναπόφευκτα
...................- Αυτά που είναι
..........Δεν έχουν ανάγκη
Να ειπωθούν...

Άγνωστες Λέξεις

Τι απέγινε η γλώσσα μου
Με κυκλώσανε άγνωστες λέξεις
Τρέχει η σκέψη μου ανάμεσά τους
Κι όλο πέφτει και πληγώνεται

Έγινα άλλος που δεν είμαι
Χαμένη ταυτότητα στο δρόμο
Θύμα άγνοιας κι αδιαφορίας
Στο διάβα των τριγύρω

Αναμασώ λόγια ξένα
Με θλιβερή προσπάθεια ειπωμένα
Σε μια αμήχανη εσωτερική σιωπή
Γελώ και κλαίω στο άκουσμά τους

Τι απέγινε η γλώσσα μου
Τι απέγινε η σκέψη μου
Ποια αρρώστια τις λύγισε
Ποια μοίρα τις νίκησε