Είναι μερικές εβδομάδες που τριβελίζει στο μυαλό μου η ίδια σκέψη: Να δημιουργήσω έναν χώρο όπου θα μοιράζομαι την προσωπική μου ανυπαρξία. Μοιράζομαι… Τι μυστήρια λέξη αλήθεια!
Θες να μετέχεις στη ζωή μου; Είσαι έτοιμος να μετέχεις στον θάνατό μου;
Είναι της μοίρας μου γραφτό να υποφέρω! Είμαι η ανάπηρη χορεύτρια, ο μουγγός ποιητής, ο χαζός μαθηματικός… Είμαι η ανοργασμικιά χιονάτη και ο χαρούμενος εκδικητής!
Θέλω το ψίχουλο σου που θα γεμίσει το πνευματικό μου στομάχι! Και σου τη σπάω με την ανικανότητα μου!
Ποια σαδίστρια έμπνευση σε δαιμόνισε πάλι;
Αναρωτιέμαι πως ένοιωσαν οι συνάδελφοι bloggers όταν έγραψαν το πρώτο τους post... Για μένα είναι ξεκάθαρο: Ενθουσιασμός, Φόβος, Αμφιβολία! Έρωτας παιχνιδιάρης: το κυνήγι της ιδέας, η αναζήτηση αποδοχής και η ματαιοδοξία της απόκτησης!
Ήτανε – νομίζω τελικά – η ανάγκη να αισθανθώ συντροφιά στον άδειο μου πλανήτη. Πώς; Με το να μεταναστεύσω σ’ έναν καινούριο! Να αποδιώξω τη μοναξιά ταξιδεύοντας - τι οξύμωρο- στις συγχρονισμένες εναλλαγές ενός άγνωστου κώδικα…
Καλέ μου Δον Κιχώτη, δεν έμαθες ακόμα το μάθημά σου;