Κάποια στιγμή, απρόσμενα, με ρώτησε: "Αλήθεια, πρέπει να ζεις για να γράφεις; Ή γράφεις για να ζεις;" Τον κοίταξα επίμονα, μην καταφέρνοντας να ξεδιαλύνω μέσα μου αν αυτό που ένοιωθα ήταν έκπληξη ή απορία. Σκέφτηκα πως αν ένας άγνωστος μπορεί τόσο ανέμελα να διαβάσει την ψυχή μου, ίσως άδικα δυσκολεύομαι να ημερεύσω τις λέξεις μου. Γιατί όλη μου τη ζωή διστάζω ανάμεσα σε τούτα τα δύο θηρία: βαθιά μέσα μου αισθάνομαι πως πρέπει να ζω για να γράφω, να βγω στον δρόμο και να αγγίξω τον κόσμο, να νοιώσω την αύρα του και να αφουγκραστώ την σιωπή του, να ζήσω όσα έχουν να μου ιστορήσουν τα μάτια του, να αφεθώ στο νανούρισμα της φωνής του, κι ύστερα να αποτυπώσω την εμπειρία μου αυτή στο χαρτί. Κι από την άλλη, μια ανεκπληρωτη ανάγκη με σπρώχνει πάλι προς τα μέσα, εκεί που ταλαντεύονται χιλιάδες κόσμοι, εκεί που σμιλεύονται χιλιάδες ζωές, και συναισθήματα πρωτόγνωρα που βιάζονται να με τυλίξουν, και μια ανεξέλεγκτη ροή από πιθανότητες που με κατακλύζει, χωρίς όρια και περιορισμούς, εκεί που κάθε κλικ ξεκλειδώνει κι ένα καινούριο κλικ, σε μια πολυδιάστατη αλυσίδα εναλλακτικών πεπρωμένων. Γιατί τελικά η προσπάθεια μου μπερδεύεται μεταξύ της επιθυμίας και της ανάγκης. Ανάγκη να ζήσω μέσα μου όσα θα επιθυμούσα να ζήσω εκτός μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου