Africa

Το θυμάται κανείς; Τί έχει αλλάξει από τότε;
Μάλλον όχι πολλά...

Διάλειμμα για τσιγάρο

Έσπρωξα βεβιασμένα την πόρτα και ξεχύθηκα στον προαύλιο χώρο. «Αρκετά!» σκέφτηκα καθώς συνέχιζα να βαδίζω άτσαλα και θυμωμένα. Η ένταση μέσα μου θόλωνε τον προσανατολισμό μου. Σταμάτησα. Πρόσεξα ότι τα χέρια μου έτρεμαν. Τα έτριψα μεταξύ τους -πιο πολύ από αμηχανία. Έκλαμψη. Το πακέτο με τα τσιγάρα στην τσέπη. Δυο στιγμές δισταγμού. Μία για την αμφισβήτηση της κίνησης, μία για την επιβεβαίωση της θέλησης. Έβγαλα με προσπάθεια το πακέτο και το κράτησα στη χούφτα μου.

Πόσες αντιρρήσεις ακόμα θα προβάλλει το υπερεγώ μου; Πόσο δημιουργική ακόμα θα γίνει εκείνη η απόκοσμη φωνή που απαντάει επιμελώς σε όλες; Πόσες φορές ακόμα θα γύρει η ζυγαριά μία από τη μια και μία από την άλλη; Σκούριασε πια από τη θλίψη και την ματαιότητά της.

Σκούριασαν και τα χέρια μου, δεν μπορώ να το στρίψω με τίποτα. Ο καπνός ξεπέφτει δεξιά και αριστερά γυρεύοντας την ελευθερία του στις ανάσες του ανέμου. Γεύομαι το χαρτί και σφραγίζω τη μοίρα του. Σε μερικά λεπτά θα γίνει μέρος μιας αλλόκοτης χημικής αντίδρασης. Θα μεταμορφωθεί σε αγριόπαπια και θα κινήσει για ταξίδια μακρινά.

Ανάφλεξη. Από το χείλος του γκρεμού στην πρώτη ρουφηξιά: η αρχή της ευχαρίστησης, το τέλος της αμφιβολίας. Ακουμπώ την πλάτη στον τοίχο και κλείνω τα μάτια. Είμαι κι εγώ πουλί σαν τον καπνό, αιώνια ελεύθερος να ζήσω μια ζωή δευτερολέπτων! Τι όμορφα περάσματα ανοίγονται μπροστά μου… Λιβάδια καταπράσινα με διάσπαρτες μικροσκοπικές κεραμίδες, ένα αποτύπωμα φυσικής και ανθρώπινης συνύπαρξης. Λόφοι, βουνά με ολόλευκες κορφές, και ανάμεσα χαράδρες μυστικές, ποτάμια που καθρεφτίζουν τον ήλιο…

Οι ακτίνες του πέφτουν ακατάπαυστα και πυροδοτούν το πρόσωπό μου. Η ενέργεια διασπάται με ενέργεια. Μια ρουφηξιά ακόμα και θα σκορπίσω σε χίλια κομμάτια. Πως γαληνεύει ο νους, πως ηρεμούν τα άκρα, πως καταλαγιάζουν βροντές και αστραπές σε κάθε αραίωμα του είναι!

Τελευταία δόση θανάσιμης ευτυχίας. Το πετώ ατάραχα στο χώμα και το βλέπω να σβήνει αργά. Έπραξε αυτό που έπρεπε και φεύγει ολοκληρωμένο. Είναι η ώρα της επιστροφής στην εικονική πραγματικότητα. Επαναφορά του συστήματος. Μέχρι το επόμενο…

Μια ώρα μπροστά...

Οι δείκτες κύλησαν πιο γρήγορα απ’ ότι έχουν μάθει. Ένα αόρατο χέρι τους παρέσυρε στον χορό της μιας ώρας. Κι αν ζήλεψαν τόσες φορές τα χρονόμετρα, κι αν πόθησαν τόσο πολύ να τελειώσουν την βάρδια τους μια ώρα αρχύτερα, δεν είχαν ποτέ τη δύναμη να επιβληθούν στη μοίρα τους. Όμως, μια φορά το χρόνο, οι προσευχές τους εισακούονται και το θαύμα τους προσφέρεται. Κι εκείνοι, συνεπαρμένοι από τη δίνη του χρόνου, επιστρέφουν ευδιάθετοι στην αέναη ρουτίνα τους.

Για τη μικρή νεράιδα, όμως, μια ώρα σημαίνει κάτι παραπάνω. Αν για τους περισσότερους η ευτυχία βρίσκεται στην προσμονή, για εκείνη ο χρόνος έχει ζωή μόνο όταν η ζωή δεν έχει χρόνο. Δεν υπάρχουν στιγμές παρά μόνο όταν ο χρόνος σταματά και ο κόσμος ανοίγεται πολυδιάστατος μπροστά στα πολύχρωμα φτερά της. Το πέταγμα της ώρας είναι ένα πελώριο σκαλί πιο κοντά στο όνειρό της...

Είναι σ’ ετούτη τη σπιθαμή του χρόνου που το σύννεφο χαμηλώνει και προσγειώνεται αργά πάνω στα ανέμελα παιχνιδίσματα της θάλασσας. Κι εκείνη γίνεται ένα με τον άνεμο και στροβιλίζεται χαρούμενα στην αγκαλιά του. Κλείνει τα μάτια και αφήνει την πνοή του να ορίσει το ταξίδι της. Κι ύστερα -σαν παιδί- πηδάει σε μια ηλιαχτίδα και τσουλάει ξέφρενα ως την ακτή. Απλώνει τα χέρια και μαζεύει το αναψοκοκκίνισμα του καλοκαιριού.

Βουτάει τα πόδια της στη δροσερή άμμο και καπνοί από ηδονή πλημμυρίζουν την ακτή. Και μες στην άτακτη ομίχλη, ένα αθώο γέλιο αντηχεί που ‘ναι μαζί και βογγητό. Είναι η ψυχή της που μιλά όταν το σώμα της μουδιάζει -μια γλώσσα ακατανόητη και συνάμα μαγική. Είναι το τραγούδι του παροξυσμού από εκατομμύρια φιλιά που τριγυρίζουν το κορμί της.

Κι αν ήτανε γυναίκα θα έβγαζε φτερά, μα είναι μικρή νεράιδα και τα φτερά τα έχει ήδη. Τρέχει, χοροπηδάει στα κύματα – τους απαγγέλει ποιήματα για την φωτιά μες στην καρδιά της. Κι εκείνα αφρίζουν και γελούν, την γαργαλούν και την πειράζουν. Παίζουν με την ανάσα της – που βάλλει στο ρυθμό τους.

Και όταν πια έχει μαζέψει όλη τη ζωή στην αγκαλιά της, της δίνουνε φιλεύσπλαχνα μια κλίνη για να γύρει. Κι η νεράιδα, μαθημένη καθώς είναι, αφήνει τα βλέφαρα να ενωθούν και το μεγάλο ρεύμα να την παρασύρει μακριά. Εκεί που ο χρόνος δεν γνωρίζει παρελθόν και δεν προσμένει μέλλον. Ρουφάει αχόρταγα γουλιές από το παρόν και αυτό του φτάνει.

Οι δείκτες γυρνούν αυθαίρετα και οι ώρες ζαλισμένες μπερδεύονται μες στο ονειρικό σκοτάδι. Μια μπροστά μια πίσω, λίγη σημασία έχει πια. Ο χρόνος μετράει σε στιγμές κι οι δείκτες απλά μας κατευθύνουν. Τώρα η ζωή είναι εκεί, τώρα είναι αλλού… Η ζωή είναι τώρα…

Ξορκίζοντας τους δαίμονες

Ξύπνησα το πρωί κι ήμουν ήδη κουρασμένος. Το σώμα μου είχε κηρύξει γενική απεργία: Τα μάτια αρνούνταν να ανοίξουν, το μυαλό παρέμενε επιδεικτικά απενεργοποιημένο, το υπόλοιπο σώμα διαδήλωνε υπέρ της ακινησίας… Ως συνήθως, έριξα το φταίξιμο στο χθεσινό 12ωρο.

Υπό τέτοιες συνθήκες, η αναζήτηση κινήτρων είναι δύσκολη υπόθεση. Πού πας πάλι; Αυτή είναι η ζωή που θέλεις; Πόσα βήματα ακόμα δεν θα κάνεις; Τι σε κινεί πια; Χαμογέλασα δηκτικά στον καθρέπτη καθώς ετοιμαζόμουν… Το χρήμα… Οι υπόλοιπες απαντήσεις μάλλον συμμετέχουν στην απεργία!

Το λεωφορείο είναι ένα καθημερινό βασανιστήριο τύψεων. Κανείς δεν μιλά, κανείς δεν κοιτά, κανείς δεν μετέχει… Είμαστε μια ομάδα άβουλων, ανύπαρκτων ψυχών σωριασμένων σε μια κονσέρβα. Ταξιδεύουμε νωχελικά προς ένα συνήθη προορισμό χωρίς την πολυτέλεια της αμφιβολίας.

Πλησιάζω τη φυλακή και νιώθω την καρδιά μου να εξεγείρεται! Πόσες φορές άραγε θα ονειρευτώ ότι ακολουθώ διαφορετική πορεία; Ότι απλά αφήνω την στάση να περάσει και συνεχίζω προς το άγνωστο… Μια βόλτα γύρω στην πόλη – τι όμορφη που δείχνει αλήθεια το πρωί! Φωτίζει ο ήλιος και ανοίγει τα χρώματα. Κι ύστερα ένας ζεστός καφές πλάι στη λίμνη…

3.80 φράγκα! Τόσο έχει ο καφές στο γραφείο. Είναι το ελάχιστο φάρμακο για να κυλίσει η μέρα. Είναι το τίμημα της απάρνησης μιας βόλτας στην πόλη. Είναι το εισιτήριο για μια ομαλή προσγείωση στην πραγματικότητα. Ξηλώσου τώρα και θα τα βρούμε στο τέλος του μήνα.

Με την πρώτη γουλιά, ανάβουν εκατομμύρια λαμπιόνια στην οθόνη. Το μηχάνημα θερμαίνεται προετοιμάζοντας το περιβάλλον εργασίας. Βλέπω τον εαυτό μου να πληκτρολογεί κωδικούς μετά κωδικών, μην τυχόν και υπάρξει καμιά διαρροή πληροφοριών. Αυτό ήταν! Η μέρα ξεκίνησε…

Γρήγορες ματιές στην ατζέντα. Ο χρόνος είναι λίγος και πρέπει να χωρέσει πολλά… Συναντήσεις κυρίως! Μας αρέσει να συναντιόμαστε συχνά πυκνά και να συζητάμε τα καθέκαστα. Έτσι μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχουν αντάρτες στο πλοίο. Όλοι ευθυγραμμισμένοι –όπως στα σχολικά μαθήματα γυμναστικής- σε μια κοινή κατεύθυνση. Την Μεγάλη Ιδέα!

Η Μεγάλη Ιδέα πήρε το όνομά της από τα μεγάλα κεφάλια που μας οδηγούν! Ετούτοι οι φουκαράδες έχουν στα χέρια τους την ευτυχία όλου του κόσμου… Πρέπει να ικανοποιήσουν τους μετόχους με βιώσιμα επίπεδα ανάπτυξης της κερδοφορίας. Έτσι, μπορεί να δουν (που και που) την μετοχή να ανεβαίνει και μαζί να παρασέρνει τον πλούτο εκείνων που την επέλεξαν. Πρέπει να ικανοποιήσουν τους υπαλλήλους μιας χρήσης με μερικά ψίχουλα, πολλούς τίτλους και τιμές, ώστε να έχουν δικαιολογία να τους απομυζήσουν και την τελευταία ρανίδα δημιουργίας. Πρέπει ακόμα να ικανοποιήσουν τους απανταχού πελάτες, καταναλωτές, προμηθευτές και όλη την λοιπή κοινωνία δημιουργώντας μεγαλύτερες ροές χρήματος. Και ταυτόχρονα, πρέπει να ικανοποιήσουν τα προσωπικά τους απωθημένα από τόσες ώρες πραγματικής ζωής που θυσιάστηκαν στον βωμό της ίδιας της Ιδέας.

Η Μεγάλη Ιδέα είναι μια ολική παραίσθηση! Μεταμορφώνει ένα παιχνίδι με ασαφείς όρους, ατομιστές παίχτες και αμφιλεγόμενα αποτελέσματα σε ένα ομαδικό σύστημα που παράγει κοινωνική ευτυχία. Μπροστά από τα εταιρικά ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα πέφτει το πέπλο μιας οικογένειας ανθρώπων που μοιράζονται δημιουργικές στιγμές και προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον!

Προς το παρόν… το δικό μου μέλλον επιφυλάσσει 3 συναντήσεις για σήμερα. Τρεις συνεδρίες δημιουργικής αυταπάτης, πολιτικής σκοπιμότητας και άχρηστου προγραμματισμού. Στην ουσία, 3 αφορμές (γελοιωδώς υποχρεωτικές) για να δικαιολογήσουμε τη συνεισφορά μας στην δημιουργία πλούτου…

Ώρα 10:00! Ο κοντός μπήκε φουριόζος. Μιλάει για επενδυτικά πλάνα που θα τονώσουν την ζήτηση των προϊόντων. Βασικά, θέλει παραπάνω λεφτά για να πετύχει τους στόχους που είχε δεσμευτεί ότι θα πετύχει με λιγότερα! Η πολυλογία του είναι αφόρητη. Οι ήχοι που βγαίνουν από τα χείλη του τρυπούν σαν καρφίτσες τα αυτιά μου. «Οι καταναλωτές επιζητούν… τα οφέλη του σχεδίου… εποχικότητα…» Δεν αντέχω. Σηκώνομαι. Το χέρι μου σκίζει τον αέρα και καταλήγει μ’ ένα γδούπο στο πρόσωπο του. Με κοιτά αποσβολωμένος. Το ίδιο και η υπόλοιπη αίθουσα. Παρατηρώ τα άτομα γύρω μου. Πρόσωπα με γουρλωμένα μάτια (μάλλον ξύπνησαν από τον γδούπο)! Γυρνώ στον κοντό. Το χέρι μου σκίζει ξανά τον αέρα – και ξανά και ξανά… Το πλήθος ξεσπά σε επιφωνήματα. Το θηρίο που είχαν κρυμμένο αποκαλύφθηκε εν τη δίνη ουρλιαχτών…

Τα ουρλιαχτά με επαναφέρουν στην τάξη. Είμαι ακόμα καθισμένος και τον κοιτάω στα μάτια. Ο μόνος ίσως που δεν αντέδρασε στις προτάσεις του. Οι υπόλοιποι κατέθεσαν σθεναρά τις ενστάσεις και τους προβληματισμούς τους, για να βεβαιώσουν την ύπαρξη τους στον χώρο. Ο χρόνος τελείωσε. Αποφασίσαμε να μην αποφασίσουμε. Χρειάζονται και άλλες συναντήσεις.

Φεύγοντας, απλώνω το βλέμμα μου στον χώρο. Τόσοι άνθρωποι, τόσα ζώα. Λύκοι που τρώνε τα πάντα στο πέρασμα τους. Πρόβατα που δεν τολμούν να αφήσουν το κοπάδι. Όρνια που περιμένουν καρτερικά δίπλα τους. Πίθηκοι που παπαγαλίζουν, αλεπούδες που φιδιάζουν, ποντίκια που ψαρώνουν… Τρυπώνω βιαστικά στο γραφείο μου για να γλιτώσω…

Ανοίγω και πάλι το μηχάνημα! Έχω αρχίσει και βιώνω την σχιζοφρένεια του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: Αμέτρητα μηνύματα μου προκαλούν ίλιγγο, ελάχιστα μηνύματα μου φέρνουν μοναξιά. Δεν μπορώ να βρω την ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Ρουφάω δυο γουλιές καφέ κι ανοίγω το δίκτυο. Μερικές στιγμές χαλάρωσης…

«Πώς πάει;» Το αφεντικό ήρθε πάλι για έλεγχο! Γιατί συμβαίνει το ίδιο πράγμα κάθε φορά που προσπαθώ να σερφάρω; Αφήνω το παράθυρο ανοιχτό για να μην φανεί ότι κάνω κάτι που θα είχα πρόβλημα να δει. Με ρωτάει τα νέα από τη συνάντηση. Του αραδιάζω μια ιστορία με βασιλιάδες και μάγισσες. Δεν μ’ ακούει ούτως ή άλλως. Μετράει τα απλωμένα χαρτιά στο γραφείο μου. Είναι κι αυτά δείγμα παραγωγικότητας!

Με τραβάει στη 2η συνάντηση της ημέρας, εκείνη του τμήματος. Οδηγίες προς ναυτιλλόμενους! Πώς να γίνετε επιτυχημένοι σαν τον διευθυντή σας… Το 3πτυχο της επιτυχίας: Υπακοή – Υπομονή – Υπευθυνότητα! Μην απορείτε που μιλάμε για 3 υπο-έννοιες. Στο τέλος της ημέρας, υπάλληλοι είμαστε.

Ο διευθυντής επαναλαμβάνει τις στρατηγικές κατευθύνσεις της εταιρίας και πως μεταφράζονται σε χειροπιαστούς στόχους για το τμήμα. Τρία πουλάκια κάθονται! Όσο χειροπιαστό είναι ένα ποίημα, άλλο τόσο και οι στόχοι μας! Τα λόγια του αιωρούνται στην αποπνιχτική από τη ζέστη ατμόσφαιρα αποκοιμίζοντας και τους τελευταίους ήρωες που παρακολουθούσαν…

Ώρα 15.00. Με όλη την ενέργεια που μου έχει απομείνει σέρνομαι για ένα ακόμα καφέ. Η τελευταία συνάντηση υπήρξε καταστροφική για την πνευματική μου διαύγεια. Έχω ανάγκη για μια γερή δόση καφεΐνης!

Στο δρόμο συναντώ τη γνωστή φιγούρα. Γυναίκα-νυφίτσα! Τα ‘χει καλά με όλους… Ξέρει να κινείται και να τραβάει την προσοχή – ειδικά του γέρου. Φανταχτερό χαμόγελο: αισθησιακά χείλη που κρύβουν κοφτερά δόντια! Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό μπροστά της. Το δικό μου διαγράφεται –κυριολεκτικά- μέρα με τη μέρα.

Ο καφές είναι δυνατός. Σκάει σαν βόμβα υδρογόνου στο στομάχι μου εκτοξεύοντας φωτιές στις φλέβες μου. Οι κόρες των ματιών μου συστέλλονται και διαστέλλονται απότομα, οι τρίχες του κορμιού μου τσιτώνουν, και ο εγκέφαλος εκρήγνυται! Είμαι έτοιμος για το επόμενο επεισόδιο…

Ώρα 17.00. Η μεγάλη συνάντηση. Είμαστε όλοι μαζεμένοι και περιμένουμε τον γέρο. Το δικαίωμα του στην αργοπορία κατοχυρώνεται από το ύψος του μισθού του. Τα πηγαδάκια δίνουν και παίρνουν. Η νυφίτσα έχει πλευρίσει τον κοντό προτάσσοντας αθώα τις ιδέες της –και μαζί και το στήθος της. Το αφεντικό μου λίγο πιο δίπλα στήνει αυτί για να τα πει –χαρτί και καλαμάρι- στον διευθυντή. Οι υπόλοιποι κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: δείχνουν απασχολημένοι!

Ο γέρος μπαίνει επιτέλους στην αίθουσα. Τραγουδάει ένα –συνηθισμένο- αστειάκι για να διασκεδάσει τα αυτιά μας, και την τσαλαπατημένη υπομονή μας. Είναι και αυτό κομμάτι της Μεγάλης Ιδέας. Το περιβάλλον εργασίας είναι πάνω απ’ όλα ευχάριστο. Χαμογελαστές καλημέρες, χαμογελαστές συναντήσεις, χαμογελαστές απολύσεις…

Μετά τα τυπικά, ήρθε η ώρα της ανακοίνωσης! «Αγαπητοί συνάδελφοι, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πληροφορήσω ότι η εταιρία…» Βασικός κανόνας: Όταν θέλουμε να πούμε κάτι κακό, πάντα χρησιμοποιούμε 3ο πρόσωπο. Η εταιρία πρέπει να κάνει περικοπές. Όταν πρόκειται για κάτι καλό, αυτό αποφασίζεται από τα μεγάλα κεφάλια. Οι χαρισματικοί μας ηγέτες –συνεπείς με τις υποσχέσεις τους- θα μοιράσουν δωρεάν προϊόντα της εταιρίας (που μάλλον ξέμειναν απούλητα στις αποθήκες) σε όλους τους υπαλλήλους…

«Η εταιρία ετοιμάζεται να διασχίσει ένα νέο σταυροδρόμι… Εκτός από την επιτυχημένη ως τώρα παραγωγή και εμπορία φαρμάκων, πλέον θα παράγει στα εργοστάσια της και ανθρώπους! Η παραγωγή θα προγραμματιστεί σε άμεση σχέση με την κατανάλωση φαρμάκων, ώστε να ελαχιστοποιηθούν τυχούσες καμπές των πωλήσεων! Τα αυξημένα έσοδα από τις πωλήσεις φαρμάκων θα χρησιμοποιηθούν για την αύξηση της παραγωγής ανθρώπων. Περισσότεροι άνθρωποι σημαίνουν περισσότερα φάρμακα, και περισσότερα φάρμακα θα σημαίνουν περισσότερους ανθρώπους! Η εταιρία μας θα οδηγηθεί σ’ έναν ενάρετο κύκλο που θα φέρει τον κόσμο πιο κοντά στην αιωνιότητα!»

Καμία αντίδραση στην αίθουσα! Μόνο η νυφίτσα έχει το θάρρος να σηκωθεί όρθια και –εμφανώς συγκινημένη- να χειροκροτήσει δυνατά. Οι πίθηκοι ακολουθούν μαγεμένοι το παράδειγμα της. Σε λίγο, είναι όλοι όρθιοι και χτυπούν τα χέρια τους επιβραβεύοντας τους εαυτούς τους για την σωστή επιλογή τους να βρίσκονται ακριβώς εκεί…

Η φασαρία με ξυπνάει…

«…Η εταιρία ετοιμάζεται να διασχίσει ένα νέο σταυροδρόμι… Πριν από μια ώρα υπογράφτηκε συμφωνία εξαγοράς μιας εξίσου σημαντικής εταιρίας στον χώρο μας. Το όνομα θα το μάθετε στο δελτίο τύπου. Πρόκειται για την μεγαλύτερη εξαγορά στην ιστορία του κλάδου, μια εξαγορά που θα μας φέρει στο πάνθεον της φαρμακοβιομηχανίας. Η εταιρία θέλει να διαβεβαιώσει όλους σας ότι δεν θα υπάρξουν οργανωτικές αλλαγές! Προς το παρόν…»

Μα που πήγε όλη τους η δημιουργικότητα; Κάθε φορά που έχουμε θέμα με τις πωλήσεις, αγοράζουμε τις πωλήσεις κάποιου άλλου! Και ταυτόχρονα βρίσκουμε την ευκαιρία για ένα μικρό ξεσκαρτάρισμα… Πάλι καλά! Το προτιμώ από την πρώτη εκδοχή, αν και κάτι μου λέει πως δεν θ’ αργήσει και αυτή.

Στο μεταξύ, η κατάχρηση της εταιρικής λογικής με κούρασε. Το μυαλό μου ταξιδεύει μακριά σε καλοκαίρια και νησιά. Ήλιος χαιδεύει το κορμί μου καθώς βγάζω την ψαριά. Το αεράκι φέρνει τη μυρωδιά του θυμαριού και τα δάχτυλά μου τη γεύση της αρμύρας. Η νοσταλγία μιας άλλης ζωής έχει ανέβει σε επικίνδυνα επίπεδα. Καλύτερα να επιστρέψω σπίτι πριν να'ναι πολύ αργά...

Υποκρισία

Μεγαλώνω -και η πιστή μου σύντροφος μεγαλώνει μαζί μου. Εμφανίστηκε μια μέρα αναπάντεχα από το πουθενά και θρονιάστηκε δίπλα μου. Με άγγιξε και τη μίσησα, με έσωσε και τη λάτρεψα… Τελικά την αποδέχτηκα σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.

Ήταν από την αρχή μια μυστήρια σχέση. Τη γνώρισα μοιραία σε ανύποπτο χρόνο κι ύστερα την έβλεπα παντού. Ήταν εκεί – η ίδια εικόνα κάθε φορά. Βυθισμένη σε μια πολυθρόνα μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι. Τυλιγμένη μ’ ένα ατάραχο πέπλο σιγουριάς και υπεροψίας. Άπλωνε αργά τα χέρια και έπαιρνε χιλιάδες μορφές.

Ακροβατούσε στον περίγυρο διαλέγοντας τα θύματα της και διεισδύοντας μέσα τους. Γινόταν υποστήριξη και αδιαφορία, συμβουλή και κακοβουλία, παρηγοριά και χαιρεκακία. Πάντα στο ίδιο πρόσωπο, πάντα στα ίδια λόγια! Γονείς, φίλοι, γνωστοί, ο κόσμος όλος μια μεγάλη αγκαλιά με την άσπονδη φίλη μου.

Κι ύστερα έκλεινα τα μάτια και την έβλεπα ξανά… Στοίχειωνε τις σκιές της ψυχής μου, ένιβε τα χέρια της, έπλεκε τη μοίρα μου. Ήταν ιός που κάλπαζε ατρόμητος στο αίμα μου και μόλυνε κάθε νεογέννητο κύτταρο. Δεν ήταν φιλόδοξη – δεν χρειαζόταν να είναι… Ήταν ήδη παντού!

Δεν ξέρω αν πολέμησα τις μάχες μου. Μάλλον οι δυνάμεις μου εξαντλήθηκαν πρόωρα. Και τώρα είμαι ένας φτωχός γέρος -έκπτωτος άνθρωπος σχεδόν- και χρειάζομαι παρέα… Και αφού μονάχα εκείνη είναι τριγύρω πια, γυρνάω το ποτήρι μου στο μέρος της και –αγκαλιάζοντας τη με όλο μου το είναι - της εύχομαι «στην υγειά της»!

Εν τη δημιουργια

Μετά από δυσκοίλια ταλάντευση μεταξύ απόφασης και μη-απόφασης, επέλεξα τελικά να ακολουθήσω τον ανώδυνο δρόμο της αποστολής ενός κειμένου εν τη δημιουργία και όχι εκείνου μιας περασμένης έμπνευσης.

Δύσκολο και πάλι το εγχείρημα! Πρέπει να πείσω ή να πειστώ; Η αμφιβολία είναι μια φονική ξηρασία στην πηγή κάθε έμπνευσης! Με παρακινείς να ανοίξω τα φτερά μου, να πετάξω πιο ψηλά και εκείνη γίνεται σύννεφο, βροχή και κεραυνός και με καθηλώνει στη γη! Κι ύστερα ο φόβος: Σαν σκοτεινό πνεύμα με κυνηγά στην αυγή κάθε τολμηρού βήματος. Θυμάσαι το όνειρο; Πόσες κραυγές ακόμα θα χρειαστούν για να ξεφύγω; Παλέυω με τις σκέψεις μου για να σου δείξω κάτι από τον εαυτό μου!

Κλείνω τα μάτια για να αποφύγω την αντανάκλαση των λεξεών μου! Όμως είναι ακόμα εκεί. Μες στο σκοτάδι παραμονεύουν για να γελάσουν με την ανεπάρκειά μου. Είναι η εκδίκηση τους... Μπερδεύονται όλες μαζί σ' έναν τρελό διονυσιακό χορό: Μεθούν επιδεικτικά, ουρλιάζουν τους ήχους τους στα αυτιά μου και γελούν. Καταραμένες λέξεις! Αφέντη δεν θέλετε και χωρίς αφέντη δεν μπορείτε.

Τι περίεργος κόσμος αναβλύζει από τα έσω μου... Ένα ταξίδι στο άγνωστο είναι κάθε απόπειρα να γράψω. Και η αναχώρηση είναι πάντα η ίδια. Νοιώθω τα πόδια μου να πατούν σε υγρό και μαλακό έδαφος. Δεξιά και αριστερά τοιχώματα. Ένα μυστήριο δωμάτιο - άσπρα πετρώματα, ρυάκια που τρέχουν, ένας ανάγλυφος ουρανίσκος... Μια σχισμή φωτός πίσω μου. Βήματα εμπρός. Ένας στενός διάδρομος. Ήχοι παράξενοι, ήχοι υποχθόνιοι. Κοντοστέκομαι πάντα εκεί. Στην τελευταία αναλαμπή. Αμφιβολία. Ξάφνου η στάθμη ανεβαίνει απότομα. Φόβος. Δίνη που με σηκώνει ψηλά - δίνη που πνίγει την κραυγή μου. Απότομη πτώση στο σκοτάδι. Είναι αργά για επιστροφή.

Ανοίγω τα μάτια και φως με πλημμυρίζει. Ποιος παράδεισος, ποια κόλαση; Ένας μεγάλος κήπος είναι ο κόσμος: παντού δένδρα και χρώματα. Και άπειρα συναισθήματα... Καρποί σε κλαδιά που περιμένουν να απλώσω τα χέρια μου!

Κοίτα, μαζεύω χαρά! Κυλιέμαι στο γρασίδι και ακούω τη γη. Γελώ σαν παιδί - δεν μπορώ να υποτάξω τα μάτια μου. Σε κάθε άγγιγμα και ένα δάκρυ χαράς. Μαζεύω χαρα! Οι φίλοι μου στήσανε γιορτή. Χορεύουν στα τραπέζια και τραγουδούν. Κι άλλη χαρά! Είμαι πατέρας - όλα γύρω μου είναι παιδιά μου! Ανοίγω την αγκαλιά μου και μαζεύω χαρά!

Κοίτα, μαζεύω πόνο! Αγέρας δυνατός είναι ο καρπός και τρέμει η καρδιά μου. Πόσους αποχωρισμούς μου έχει τάξει άραγε η μοίρα; Μαζεύω πόνο και στροβιλίζομαι σαν φύλλο δίχως πατρίδα και δίχως προορισμό. Μαζεύω πόνο και σιωπώ, γιατί η σιωπή είναι πόνος.

Κοίτα, μαζεύω αγάπη! Κάθε ανθός είναι μια θάλασσα απέραντη... Ας με χτυπήσουν αλύπητα τούτα τα κύμματα! Τα μάτια της μάνας μου, το χάδι της γιαγιάς, το χαμόγελο του πατέρα. Αντέχω κι άλλη αγάπη! Η ντροπαλή ματιά, το πρώτο φιλί στα χείλη, το καρδιοχτύπι! Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Το φλογερό κορμί, το βογγητό, τα αστέρια... Θάλασσα μου, αγάπη μου, αιώνια διψασμένος θα μαι!

Το καλάθι μου γέμισε και πάλι... Μα εγώ φοβάμαι να γυρίσω! Είναι το ψέμμα μου αλήθεια πιο δυνατό από την αλήθεια...