Μια ώρα μπροστά...

Οι δείκτες κύλησαν πιο γρήγορα απ’ ότι έχουν μάθει. Ένα αόρατο χέρι τους παρέσυρε στον χορό της μιας ώρας. Κι αν ζήλεψαν τόσες φορές τα χρονόμετρα, κι αν πόθησαν τόσο πολύ να τελειώσουν την βάρδια τους μια ώρα αρχύτερα, δεν είχαν ποτέ τη δύναμη να επιβληθούν στη μοίρα τους. Όμως, μια φορά το χρόνο, οι προσευχές τους εισακούονται και το θαύμα τους προσφέρεται. Κι εκείνοι, συνεπαρμένοι από τη δίνη του χρόνου, επιστρέφουν ευδιάθετοι στην αέναη ρουτίνα τους.

Για τη μικρή νεράιδα, όμως, μια ώρα σημαίνει κάτι παραπάνω. Αν για τους περισσότερους η ευτυχία βρίσκεται στην προσμονή, για εκείνη ο χρόνος έχει ζωή μόνο όταν η ζωή δεν έχει χρόνο. Δεν υπάρχουν στιγμές παρά μόνο όταν ο χρόνος σταματά και ο κόσμος ανοίγεται πολυδιάστατος μπροστά στα πολύχρωμα φτερά της. Το πέταγμα της ώρας είναι ένα πελώριο σκαλί πιο κοντά στο όνειρό της...

Είναι σ’ ετούτη τη σπιθαμή του χρόνου που το σύννεφο χαμηλώνει και προσγειώνεται αργά πάνω στα ανέμελα παιχνιδίσματα της θάλασσας. Κι εκείνη γίνεται ένα με τον άνεμο και στροβιλίζεται χαρούμενα στην αγκαλιά του. Κλείνει τα μάτια και αφήνει την πνοή του να ορίσει το ταξίδι της. Κι ύστερα -σαν παιδί- πηδάει σε μια ηλιαχτίδα και τσουλάει ξέφρενα ως την ακτή. Απλώνει τα χέρια και μαζεύει το αναψοκοκκίνισμα του καλοκαιριού.

Βουτάει τα πόδια της στη δροσερή άμμο και καπνοί από ηδονή πλημμυρίζουν την ακτή. Και μες στην άτακτη ομίχλη, ένα αθώο γέλιο αντηχεί που ‘ναι μαζί και βογγητό. Είναι η ψυχή της που μιλά όταν το σώμα της μουδιάζει -μια γλώσσα ακατανόητη και συνάμα μαγική. Είναι το τραγούδι του παροξυσμού από εκατομμύρια φιλιά που τριγυρίζουν το κορμί της.

Κι αν ήτανε γυναίκα θα έβγαζε φτερά, μα είναι μικρή νεράιδα και τα φτερά τα έχει ήδη. Τρέχει, χοροπηδάει στα κύματα – τους απαγγέλει ποιήματα για την φωτιά μες στην καρδιά της. Κι εκείνα αφρίζουν και γελούν, την γαργαλούν και την πειράζουν. Παίζουν με την ανάσα της – που βάλλει στο ρυθμό τους.

Και όταν πια έχει μαζέψει όλη τη ζωή στην αγκαλιά της, της δίνουνε φιλεύσπλαχνα μια κλίνη για να γύρει. Κι η νεράιδα, μαθημένη καθώς είναι, αφήνει τα βλέφαρα να ενωθούν και το μεγάλο ρεύμα να την παρασύρει μακριά. Εκεί που ο χρόνος δεν γνωρίζει παρελθόν και δεν προσμένει μέλλον. Ρουφάει αχόρταγα γουλιές από το παρόν και αυτό του φτάνει.

Οι δείκτες γυρνούν αυθαίρετα και οι ώρες ζαλισμένες μπερδεύονται μες στο ονειρικό σκοτάδι. Μια μπροστά μια πίσω, λίγη σημασία έχει πια. Ο χρόνος μετράει σε στιγμές κι οι δείκτες απλά μας κατευθύνουν. Τώρα η ζωή είναι εκεί, τώρα είναι αλλού… Η ζωή είναι τώρα…