Μεγαλώνω -και η πιστή μου σύντροφος μεγαλώνει μαζί μου. Εμφανίστηκε μια μέρα αναπάντεχα από το πουθενά και θρονιάστηκε δίπλα μου. Με άγγιξε και τη μίσησα, με έσωσε και τη λάτρεψα… Τελικά την αποδέχτηκα σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.
Ήταν από την αρχή μια μυστήρια σχέση. Τη γνώρισα μοιραία σε ανύποπτο χρόνο κι ύστερα την έβλεπα παντού. Ήταν εκεί – η ίδια εικόνα κάθε φορά. Βυθισμένη σε μια πολυθρόνα μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι. Τυλιγμένη μ’ ένα ατάραχο πέπλο σιγουριάς και υπεροψίας. Άπλωνε αργά τα χέρια και έπαιρνε χιλιάδες μορφές.
Ακροβατούσε στον περίγυρο διαλέγοντας τα θύματα της και διεισδύοντας μέσα τους. Γινόταν υποστήριξη και αδιαφορία, συμβουλή και κακοβουλία, παρηγοριά και χαιρεκακία. Πάντα στο ίδιο πρόσωπο, πάντα στα ίδια λόγια! Γονείς, φίλοι, γνωστοί, ο κόσμος όλος μια μεγάλη αγκαλιά με την άσπονδη φίλη μου.
Κι ύστερα έκλεινα τα μάτια και την έβλεπα ξανά… Στοίχειωνε τις σκιές της ψυχής μου, ένιβε τα χέρια της, έπλεκε τη μοίρα μου. Ήταν ιός που κάλπαζε ατρόμητος στο αίμα μου και μόλυνε κάθε νεογέννητο κύτταρο. Δεν ήταν φιλόδοξη – δεν χρειαζόταν να είναι… Ήταν ήδη παντού!
Δεν ξέρω αν πολέμησα τις μάχες μου. Μάλλον οι δυνάμεις μου εξαντλήθηκαν πρόωρα. Και τώρα είμαι ένας φτωχός γέρος -έκπτωτος άνθρωπος σχεδόν- και χρειάζομαι παρέα… Και αφού μονάχα εκείνη είναι τριγύρω πια, γυρνάω το ποτήρι μου στο μέρος της και –αγκαλιάζοντας τη με όλο μου το είναι - της εύχομαι «στην υγειά της»!
2 σχόλια:
Καλή αρχή και εύχομαι σύντομα να βρείς πολλούς φίλους να επικοινωνείς και να μοιράζεσαι σκέψεις και αγωνίες και χαρές και άλλα πολλά μαζί τους. Τότε φαντάζομαι θ΄αλλάξεις και τον τίτλο του μπλόγκ σου αφού δεν θα νοιώθεις πιά ανύπαρκτος! Ακου ανύπαρκτος! Ποιός είναι ανύπαρκτος βρέ; Ανθρωποι είμαστε όλοι, υπαρκτοί και περίπου ίδιοι μεταξύ μας. Ν΄ανοιχτούμε χρειάζεται για να αναγνωρίσουμε και οι ίδιοι τούς εαυτούς μας. Και πάλι καλωσήρθες!
Σ΄ευχαριστώ για τα λόγια σου... Απρόσμενα αφοπλιστικά. Ν΄αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας... Το νιώθω σαν ένα δωμάτιο με καθρέπτες: Κοιτάζεις το είδωλο και αυτό πολλαπλασιάζεται σε άπειρες μορφές. Όλες ίδιες. Ποια υπάρχει τελικά πραγματικά; Κλείνεις τα μάτια για να συγκεντρωθείς και ακούς χιλιάδες διαφορετικές φωνές. Ποιά είναι η δικιά μου; Μερικές φορές ταλαντεύομαι ανάμεσα στο απελπιστικά ίδιος και στο τραγελαφικά διαφορετικός! Ίσως η ανυπαρξία να μην είναι τόσο άβολη...΄Ίσως αυτό που χρειάζομαι να είναι μια άνοιξη... Ο χρόνος θα δείξει! Σ΄ευχαριστώ και πάλι.
Δημοσίευση σχολίου