Ξορκίζοντας τους δαίμονες

Ξύπνησα το πρωί κι ήμουν ήδη κουρασμένος. Το σώμα μου είχε κηρύξει γενική απεργία: Τα μάτια αρνούνταν να ανοίξουν, το μυαλό παρέμενε επιδεικτικά απενεργοποιημένο, το υπόλοιπο σώμα διαδήλωνε υπέρ της ακινησίας… Ως συνήθως, έριξα το φταίξιμο στο χθεσινό 12ωρο.

Υπό τέτοιες συνθήκες, η αναζήτηση κινήτρων είναι δύσκολη υπόθεση. Πού πας πάλι; Αυτή είναι η ζωή που θέλεις; Πόσα βήματα ακόμα δεν θα κάνεις; Τι σε κινεί πια; Χαμογέλασα δηκτικά στον καθρέπτη καθώς ετοιμαζόμουν… Το χρήμα… Οι υπόλοιπες απαντήσεις μάλλον συμμετέχουν στην απεργία!

Το λεωφορείο είναι ένα καθημερινό βασανιστήριο τύψεων. Κανείς δεν μιλά, κανείς δεν κοιτά, κανείς δεν μετέχει… Είμαστε μια ομάδα άβουλων, ανύπαρκτων ψυχών σωριασμένων σε μια κονσέρβα. Ταξιδεύουμε νωχελικά προς ένα συνήθη προορισμό χωρίς την πολυτέλεια της αμφιβολίας.

Πλησιάζω τη φυλακή και νιώθω την καρδιά μου να εξεγείρεται! Πόσες φορές άραγε θα ονειρευτώ ότι ακολουθώ διαφορετική πορεία; Ότι απλά αφήνω την στάση να περάσει και συνεχίζω προς το άγνωστο… Μια βόλτα γύρω στην πόλη – τι όμορφη που δείχνει αλήθεια το πρωί! Φωτίζει ο ήλιος και ανοίγει τα χρώματα. Κι ύστερα ένας ζεστός καφές πλάι στη λίμνη…

3.80 φράγκα! Τόσο έχει ο καφές στο γραφείο. Είναι το ελάχιστο φάρμακο για να κυλίσει η μέρα. Είναι το τίμημα της απάρνησης μιας βόλτας στην πόλη. Είναι το εισιτήριο για μια ομαλή προσγείωση στην πραγματικότητα. Ξηλώσου τώρα και θα τα βρούμε στο τέλος του μήνα.

Με την πρώτη γουλιά, ανάβουν εκατομμύρια λαμπιόνια στην οθόνη. Το μηχάνημα θερμαίνεται προετοιμάζοντας το περιβάλλον εργασίας. Βλέπω τον εαυτό μου να πληκτρολογεί κωδικούς μετά κωδικών, μην τυχόν και υπάρξει καμιά διαρροή πληροφοριών. Αυτό ήταν! Η μέρα ξεκίνησε…

Γρήγορες ματιές στην ατζέντα. Ο χρόνος είναι λίγος και πρέπει να χωρέσει πολλά… Συναντήσεις κυρίως! Μας αρέσει να συναντιόμαστε συχνά πυκνά και να συζητάμε τα καθέκαστα. Έτσι μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχουν αντάρτες στο πλοίο. Όλοι ευθυγραμμισμένοι –όπως στα σχολικά μαθήματα γυμναστικής- σε μια κοινή κατεύθυνση. Την Μεγάλη Ιδέα!

Η Μεγάλη Ιδέα πήρε το όνομά της από τα μεγάλα κεφάλια που μας οδηγούν! Ετούτοι οι φουκαράδες έχουν στα χέρια τους την ευτυχία όλου του κόσμου… Πρέπει να ικανοποιήσουν τους μετόχους με βιώσιμα επίπεδα ανάπτυξης της κερδοφορίας. Έτσι, μπορεί να δουν (που και που) την μετοχή να ανεβαίνει και μαζί να παρασέρνει τον πλούτο εκείνων που την επέλεξαν. Πρέπει να ικανοποιήσουν τους υπαλλήλους μιας χρήσης με μερικά ψίχουλα, πολλούς τίτλους και τιμές, ώστε να έχουν δικαιολογία να τους απομυζήσουν και την τελευταία ρανίδα δημιουργίας. Πρέπει ακόμα να ικανοποιήσουν τους απανταχού πελάτες, καταναλωτές, προμηθευτές και όλη την λοιπή κοινωνία δημιουργώντας μεγαλύτερες ροές χρήματος. Και ταυτόχρονα, πρέπει να ικανοποιήσουν τα προσωπικά τους απωθημένα από τόσες ώρες πραγματικής ζωής που θυσιάστηκαν στον βωμό της ίδιας της Ιδέας.

Η Μεγάλη Ιδέα είναι μια ολική παραίσθηση! Μεταμορφώνει ένα παιχνίδι με ασαφείς όρους, ατομιστές παίχτες και αμφιλεγόμενα αποτελέσματα σε ένα ομαδικό σύστημα που παράγει κοινωνική ευτυχία. Μπροστά από τα εταιρικά ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα πέφτει το πέπλο μιας οικογένειας ανθρώπων που μοιράζονται δημιουργικές στιγμές και προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον!

Προς το παρόν… το δικό μου μέλλον επιφυλάσσει 3 συναντήσεις για σήμερα. Τρεις συνεδρίες δημιουργικής αυταπάτης, πολιτικής σκοπιμότητας και άχρηστου προγραμματισμού. Στην ουσία, 3 αφορμές (γελοιωδώς υποχρεωτικές) για να δικαιολογήσουμε τη συνεισφορά μας στην δημιουργία πλούτου…

Ώρα 10:00! Ο κοντός μπήκε φουριόζος. Μιλάει για επενδυτικά πλάνα που θα τονώσουν την ζήτηση των προϊόντων. Βασικά, θέλει παραπάνω λεφτά για να πετύχει τους στόχους που είχε δεσμευτεί ότι θα πετύχει με λιγότερα! Η πολυλογία του είναι αφόρητη. Οι ήχοι που βγαίνουν από τα χείλη του τρυπούν σαν καρφίτσες τα αυτιά μου. «Οι καταναλωτές επιζητούν… τα οφέλη του σχεδίου… εποχικότητα…» Δεν αντέχω. Σηκώνομαι. Το χέρι μου σκίζει τον αέρα και καταλήγει μ’ ένα γδούπο στο πρόσωπο του. Με κοιτά αποσβολωμένος. Το ίδιο και η υπόλοιπη αίθουσα. Παρατηρώ τα άτομα γύρω μου. Πρόσωπα με γουρλωμένα μάτια (μάλλον ξύπνησαν από τον γδούπο)! Γυρνώ στον κοντό. Το χέρι μου σκίζει ξανά τον αέρα – και ξανά και ξανά… Το πλήθος ξεσπά σε επιφωνήματα. Το θηρίο που είχαν κρυμμένο αποκαλύφθηκε εν τη δίνη ουρλιαχτών…

Τα ουρλιαχτά με επαναφέρουν στην τάξη. Είμαι ακόμα καθισμένος και τον κοιτάω στα μάτια. Ο μόνος ίσως που δεν αντέδρασε στις προτάσεις του. Οι υπόλοιποι κατέθεσαν σθεναρά τις ενστάσεις και τους προβληματισμούς τους, για να βεβαιώσουν την ύπαρξη τους στον χώρο. Ο χρόνος τελείωσε. Αποφασίσαμε να μην αποφασίσουμε. Χρειάζονται και άλλες συναντήσεις.

Φεύγοντας, απλώνω το βλέμμα μου στον χώρο. Τόσοι άνθρωποι, τόσα ζώα. Λύκοι που τρώνε τα πάντα στο πέρασμα τους. Πρόβατα που δεν τολμούν να αφήσουν το κοπάδι. Όρνια που περιμένουν καρτερικά δίπλα τους. Πίθηκοι που παπαγαλίζουν, αλεπούδες που φιδιάζουν, ποντίκια που ψαρώνουν… Τρυπώνω βιαστικά στο γραφείο μου για να γλιτώσω…

Ανοίγω και πάλι το μηχάνημα! Έχω αρχίσει και βιώνω την σχιζοφρένεια του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: Αμέτρητα μηνύματα μου προκαλούν ίλιγγο, ελάχιστα μηνύματα μου φέρνουν μοναξιά. Δεν μπορώ να βρω την ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Ρουφάω δυο γουλιές καφέ κι ανοίγω το δίκτυο. Μερικές στιγμές χαλάρωσης…

«Πώς πάει;» Το αφεντικό ήρθε πάλι για έλεγχο! Γιατί συμβαίνει το ίδιο πράγμα κάθε φορά που προσπαθώ να σερφάρω; Αφήνω το παράθυρο ανοιχτό για να μην φανεί ότι κάνω κάτι που θα είχα πρόβλημα να δει. Με ρωτάει τα νέα από τη συνάντηση. Του αραδιάζω μια ιστορία με βασιλιάδες και μάγισσες. Δεν μ’ ακούει ούτως ή άλλως. Μετράει τα απλωμένα χαρτιά στο γραφείο μου. Είναι κι αυτά δείγμα παραγωγικότητας!

Με τραβάει στη 2η συνάντηση της ημέρας, εκείνη του τμήματος. Οδηγίες προς ναυτιλλόμενους! Πώς να γίνετε επιτυχημένοι σαν τον διευθυντή σας… Το 3πτυχο της επιτυχίας: Υπακοή – Υπομονή – Υπευθυνότητα! Μην απορείτε που μιλάμε για 3 υπο-έννοιες. Στο τέλος της ημέρας, υπάλληλοι είμαστε.

Ο διευθυντής επαναλαμβάνει τις στρατηγικές κατευθύνσεις της εταιρίας και πως μεταφράζονται σε χειροπιαστούς στόχους για το τμήμα. Τρία πουλάκια κάθονται! Όσο χειροπιαστό είναι ένα ποίημα, άλλο τόσο και οι στόχοι μας! Τα λόγια του αιωρούνται στην αποπνιχτική από τη ζέστη ατμόσφαιρα αποκοιμίζοντας και τους τελευταίους ήρωες που παρακολουθούσαν…

Ώρα 15.00. Με όλη την ενέργεια που μου έχει απομείνει σέρνομαι για ένα ακόμα καφέ. Η τελευταία συνάντηση υπήρξε καταστροφική για την πνευματική μου διαύγεια. Έχω ανάγκη για μια γερή δόση καφεΐνης!

Στο δρόμο συναντώ τη γνωστή φιγούρα. Γυναίκα-νυφίτσα! Τα ‘χει καλά με όλους… Ξέρει να κινείται και να τραβάει την προσοχή – ειδικά του γέρου. Φανταχτερό χαμόγελο: αισθησιακά χείλη που κρύβουν κοφτερά δόντια! Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό μπροστά της. Το δικό μου διαγράφεται –κυριολεκτικά- μέρα με τη μέρα.

Ο καφές είναι δυνατός. Σκάει σαν βόμβα υδρογόνου στο στομάχι μου εκτοξεύοντας φωτιές στις φλέβες μου. Οι κόρες των ματιών μου συστέλλονται και διαστέλλονται απότομα, οι τρίχες του κορμιού μου τσιτώνουν, και ο εγκέφαλος εκρήγνυται! Είμαι έτοιμος για το επόμενο επεισόδιο…

Ώρα 17.00. Η μεγάλη συνάντηση. Είμαστε όλοι μαζεμένοι και περιμένουμε τον γέρο. Το δικαίωμα του στην αργοπορία κατοχυρώνεται από το ύψος του μισθού του. Τα πηγαδάκια δίνουν και παίρνουν. Η νυφίτσα έχει πλευρίσει τον κοντό προτάσσοντας αθώα τις ιδέες της –και μαζί και το στήθος της. Το αφεντικό μου λίγο πιο δίπλα στήνει αυτί για να τα πει –χαρτί και καλαμάρι- στον διευθυντή. Οι υπόλοιποι κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: δείχνουν απασχολημένοι!

Ο γέρος μπαίνει επιτέλους στην αίθουσα. Τραγουδάει ένα –συνηθισμένο- αστειάκι για να διασκεδάσει τα αυτιά μας, και την τσαλαπατημένη υπομονή μας. Είναι και αυτό κομμάτι της Μεγάλης Ιδέας. Το περιβάλλον εργασίας είναι πάνω απ’ όλα ευχάριστο. Χαμογελαστές καλημέρες, χαμογελαστές συναντήσεις, χαμογελαστές απολύσεις…

Μετά τα τυπικά, ήρθε η ώρα της ανακοίνωσης! «Αγαπητοί συνάδελφοι, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πληροφορήσω ότι η εταιρία…» Βασικός κανόνας: Όταν θέλουμε να πούμε κάτι κακό, πάντα χρησιμοποιούμε 3ο πρόσωπο. Η εταιρία πρέπει να κάνει περικοπές. Όταν πρόκειται για κάτι καλό, αυτό αποφασίζεται από τα μεγάλα κεφάλια. Οι χαρισματικοί μας ηγέτες –συνεπείς με τις υποσχέσεις τους- θα μοιράσουν δωρεάν προϊόντα της εταιρίας (που μάλλον ξέμειναν απούλητα στις αποθήκες) σε όλους τους υπαλλήλους…

«Η εταιρία ετοιμάζεται να διασχίσει ένα νέο σταυροδρόμι… Εκτός από την επιτυχημένη ως τώρα παραγωγή και εμπορία φαρμάκων, πλέον θα παράγει στα εργοστάσια της και ανθρώπους! Η παραγωγή θα προγραμματιστεί σε άμεση σχέση με την κατανάλωση φαρμάκων, ώστε να ελαχιστοποιηθούν τυχούσες καμπές των πωλήσεων! Τα αυξημένα έσοδα από τις πωλήσεις φαρμάκων θα χρησιμοποιηθούν για την αύξηση της παραγωγής ανθρώπων. Περισσότεροι άνθρωποι σημαίνουν περισσότερα φάρμακα, και περισσότερα φάρμακα θα σημαίνουν περισσότερους ανθρώπους! Η εταιρία μας θα οδηγηθεί σ’ έναν ενάρετο κύκλο που θα φέρει τον κόσμο πιο κοντά στην αιωνιότητα!»

Καμία αντίδραση στην αίθουσα! Μόνο η νυφίτσα έχει το θάρρος να σηκωθεί όρθια και –εμφανώς συγκινημένη- να χειροκροτήσει δυνατά. Οι πίθηκοι ακολουθούν μαγεμένοι το παράδειγμα της. Σε λίγο, είναι όλοι όρθιοι και χτυπούν τα χέρια τους επιβραβεύοντας τους εαυτούς τους για την σωστή επιλογή τους να βρίσκονται ακριβώς εκεί…

Η φασαρία με ξυπνάει…

«…Η εταιρία ετοιμάζεται να διασχίσει ένα νέο σταυροδρόμι… Πριν από μια ώρα υπογράφτηκε συμφωνία εξαγοράς μιας εξίσου σημαντικής εταιρίας στον χώρο μας. Το όνομα θα το μάθετε στο δελτίο τύπου. Πρόκειται για την μεγαλύτερη εξαγορά στην ιστορία του κλάδου, μια εξαγορά που θα μας φέρει στο πάνθεον της φαρμακοβιομηχανίας. Η εταιρία θέλει να διαβεβαιώσει όλους σας ότι δεν θα υπάρξουν οργανωτικές αλλαγές! Προς το παρόν…»

Μα που πήγε όλη τους η δημιουργικότητα; Κάθε φορά που έχουμε θέμα με τις πωλήσεις, αγοράζουμε τις πωλήσεις κάποιου άλλου! Και ταυτόχρονα βρίσκουμε την ευκαιρία για ένα μικρό ξεσκαρτάρισμα… Πάλι καλά! Το προτιμώ από την πρώτη εκδοχή, αν και κάτι μου λέει πως δεν θ’ αργήσει και αυτή.

Στο μεταξύ, η κατάχρηση της εταιρικής λογικής με κούρασε. Το μυαλό μου ταξιδεύει μακριά σε καλοκαίρια και νησιά. Ήλιος χαιδεύει το κορμί μου καθώς βγάζω την ψαριά. Το αεράκι φέρνει τη μυρωδιά του θυμαριού και τα δάχτυλά μου τη γεύση της αρμύρας. Η νοσταλγία μιας άλλης ζωής έχει ανέβει σε επικίνδυνα επίπεδα. Καλύτερα να επιστρέψω σπίτι πριν να'ναι πολύ αργά...