Εν τη δημιουργια

Μετά από δυσκοίλια ταλάντευση μεταξύ απόφασης και μη-απόφασης, επέλεξα τελικά να ακολουθήσω τον ανώδυνο δρόμο της αποστολής ενός κειμένου εν τη δημιουργία και όχι εκείνου μιας περασμένης έμπνευσης.

Δύσκολο και πάλι το εγχείρημα! Πρέπει να πείσω ή να πειστώ; Η αμφιβολία είναι μια φονική ξηρασία στην πηγή κάθε έμπνευσης! Με παρακινείς να ανοίξω τα φτερά μου, να πετάξω πιο ψηλά και εκείνη γίνεται σύννεφο, βροχή και κεραυνός και με καθηλώνει στη γη! Κι ύστερα ο φόβος: Σαν σκοτεινό πνεύμα με κυνηγά στην αυγή κάθε τολμηρού βήματος. Θυμάσαι το όνειρο; Πόσες κραυγές ακόμα θα χρειαστούν για να ξεφύγω; Παλέυω με τις σκέψεις μου για να σου δείξω κάτι από τον εαυτό μου!

Κλείνω τα μάτια για να αποφύγω την αντανάκλαση των λεξεών μου! Όμως είναι ακόμα εκεί. Μες στο σκοτάδι παραμονεύουν για να γελάσουν με την ανεπάρκειά μου. Είναι η εκδίκηση τους... Μπερδεύονται όλες μαζί σ' έναν τρελό διονυσιακό χορό: Μεθούν επιδεικτικά, ουρλιάζουν τους ήχους τους στα αυτιά μου και γελούν. Καταραμένες λέξεις! Αφέντη δεν θέλετε και χωρίς αφέντη δεν μπορείτε.

Τι περίεργος κόσμος αναβλύζει από τα έσω μου... Ένα ταξίδι στο άγνωστο είναι κάθε απόπειρα να γράψω. Και η αναχώρηση είναι πάντα η ίδια. Νοιώθω τα πόδια μου να πατούν σε υγρό και μαλακό έδαφος. Δεξιά και αριστερά τοιχώματα. Ένα μυστήριο δωμάτιο - άσπρα πετρώματα, ρυάκια που τρέχουν, ένας ανάγλυφος ουρανίσκος... Μια σχισμή φωτός πίσω μου. Βήματα εμπρός. Ένας στενός διάδρομος. Ήχοι παράξενοι, ήχοι υποχθόνιοι. Κοντοστέκομαι πάντα εκεί. Στην τελευταία αναλαμπή. Αμφιβολία. Ξάφνου η στάθμη ανεβαίνει απότομα. Φόβος. Δίνη που με σηκώνει ψηλά - δίνη που πνίγει την κραυγή μου. Απότομη πτώση στο σκοτάδι. Είναι αργά για επιστροφή.

Ανοίγω τα μάτια και φως με πλημμυρίζει. Ποιος παράδεισος, ποια κόλαση; Ένας μεγάλος κήπος είναι ο κόσμος: παντού δένδρα και χρώματα. Και άπειρα συναισθήματα... Καρποί σε κλαδιά που περιμένουν να απλώσω τα χέρια μου!

Κοίτα, μαζεύω χαρά! Κυλιέμαι στο γρασίδι και ακούω τη γη. Γελώ σαν παιδί - δεν μπορώ να υποτάξω τα μάτια μου. Σε κάθε άγγιγμα και ένα δάκρυ χαράς. Μαζεύω χαρα! Οι φίλοι μου στήσανε γιορτή. Χορεύουν στα τραπέζια και τραγουδούν. Κι άλλη χαρά! Είμαι πατέρας - όλα γύρω μου είναι παιδιά μου! Ανοίγω την αγκαλιά μου και μαζεύω χαρά!

Κοίτα, μαζεύω πόνο! Αγέρας δυνατός είναι ο καρπός και τρέμει η καρδιά μου. Πόσους αποχωρισμούς μου έχει τάξει άραγε η μοίρα; Μαζεύω πόνο και στροβιλίζομαι σαν φύλλο δίχως πατρίδα και δίχως προορισμό. Μαζεύω πόνο και σιωπώ, γιατί η σιωπή είναι πόνος.

Κοίτα, μαζεύω αγάπη! Κάθε ανθός είναι μια θάλασσα απέραντη... Ας με χτυπήσουν αλύπητα τούτα τα κύμματα! Τα μάτια της μάνας μου, το χάδι της γιαγιάς, το χαμόγελο του πατέρα. Αντέχω κι άλλη αγάπη! Η ντροπαλή ματιά, το πρώτο φιλί στα χείλη, το καρδιοχτύπι! Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Το φλογερό κορμί, το βογγητό, τα αστέρια... Θάλασσα μου, αγάπη μου, αιώνια διψασμένος θα μαι!

Το καλάθι μου γέμισε και πάλι... Μα εγώ φοβάμαι να γυρίσω! Είναι το ψέμμα μου αλήθεια πιο δυνατό από την αλήθεια...