Η μόνη κατεύθυνση είναι εκείνη της λογικής! Είμαστε μόνοι μας σε ολόκληρο το προαύλιο, τι πιο λογικό να πάω και να της μιλήσω! Η ομίχλη είναι μια καλή δικαιολογία για να πιάσω κουβέντα… Δεν συμβαίνει δα και κάθε μέρα! Πολύ λογικό! Γιατί λοιπόν διστάζω; Απλά θα πλησιάσω και θα πω… θα βρω κάτι να πω… κάτι ούτε πολύ κοινότυπο αλλά ούτε και επιτηδευμένο… Λογικά θα απαντήσει κάτι κι ύστερα εγώ θα χαμογελάσω και θα προσθέσω κάτι ακόμα για να δείξω πως έδωσα σημασία στην απάντησή της. Όχι πολλή σημασία όμως… Μην φανεί προσχεδιασμένο!
Ο Παύλος ξεκίνησε αργά το μεγάλο ταξίδι της εξερεύνησης νέων κόσμων! Κάθε βήμα βάρυνε όλο και περισσότερο – λες και τα μάρμαρα του προαύλιου ήταν στρωμένα με κόλα για να συλλαμβάνουν τις ελεύθερες ψυχές που τολμούσαν να τα διασχίσουν. Καθώς την πλησίαζε φαινομενικά απρόσκοπτα, ένιωθε το αίμα του να βράζει και να εκτοξεύει υδρατμούς από όλους τους σχετικούς αδένες! Ξεροκατάπιε όσο ήταν ακόμα νωρίς προσπαθώντας να αποβάλει την –ακατανόητη λογικά- ανησυχία του.
Τι να της πω; Μην το σκέφτεσαι, φέρσου φυσιολογικά! Μην το σκέφτεσαι!
Την ίδια στιγμή, η Σοφία τον παρατηρούσε χωρίς να στρέφει το κεφάλι της προς το μέρος του. Τα μάτια της κόντευαν να αλληθωρίσουν από την προσπάθεια της να κρύψει οποιοδήποτε ενδιαφέρον ή περιέργεια. Προσποιούμενη ότι ήταν απασχολημένη με το υπερπέραν, στην πραγματικότητα μετρούσε ένα ένα τα βήματα του.
Έρχεται προς το μέρος μου! Είμαι σίγουρη. Εκτός κι αν πηγαίνει προς την έξοδο της σχολής… Γιατί όμως να φεύγει τόσο νωρίς; Δεν υπάρχει λογική… Όχι, έρχεται προς τα εδώ! Λες να μου μιλήσει; Φυσικά, αν έρθει προς τα εδώ θα μου μιλήσει… Κι εγώ τι να κάνω; Ας περιμένω… Θεέ μου πλησιάζει! Μην κοιτάς… Είναι κοντά… Περίμενε να σου μιλήσει και μετά κοίταξέ τον ελαφρώς ξαφνιασμένη… Ελαφρώς μόνο!
Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να φτάσει δίπλα της. Φάνηκαν και στους δύο σαν αιώνες… Και τώρα στεκόταν εκεί, μια ανάσα από την επαφή, μια σπιθαμή από τη φλόγα! Ένας απέραντος ωκεανός από ηλεκτρισμένα κύματα βρισκόταν ανάμεσά τους! Πόση τόλμη χρειάζεται για να εκτεθούμε στη ζωή; Ιστορίες αρχίζουν -ή δεν αρχίζουν ποτέ- ετούτη ακριβώς τη στιγμή…
Ο Παύλος ξεκίνησε αργά το μεγάλο ταξίδι της εξερεύνησης νέων κόσμων! Κάθε βήμα βάρυνε όλο και περισσότερο – λες και τα μάρμαρα του προαύλιου ήταν στρωμένα με κόλα για να συλλαμβάνουν τις ελεύθερες ψυχές που τολμούσαν να τα διασχίσουν. Καθώς την πλησίαζε φαινομενικά απρόσκοπτα, ένιωθε το αίμα του να βράζει και να εκτοξεύει υδρατμούς από όλους τους σχετικούς αδένες! Ξεροκατάπιε όσο ήταν ακόμα νωρίς προσπαθώντας να αποβάλει την –ακατανόητη λογικά- ανησυχία του.
Τι να της πω; Μην το σκέφτεσαι, φέρσου φυσιολογικά! Μην το σκέφτεσαι!
Την ίδια στιγμή, η Σοφία τον παρατηρούσε χωρίς να στρέφει το κεφάλι της προς το μέρος του. Τα μάτια της κόντευαν να αλληθωρίσουν από την προσπάθεια της να κρύψει οποιοδήποτε ενδιαφέρον ή περιέργεια. Προσποιούμενη ότι ήταν απασχολημένη με το υπερπέραν, στην πραγματικότητα μετρούσε ένα ένα τα βήματα του.
Έρχεται προς το μέρος μου! Είμαι σίγουρη. Εκτός κι αν πηγαίνει προς την έξοδο της σχολής… Γιατί όμως να φεύγει τόσο νωρίς; Δεν υπάρχει λογική… Όχι, έρχεται προς τα εδώ! Λες να μου μιλήσει; Φυσικά, αν έρθει προς τα εδώ θα μου μιλήσει… Κι εγώ τι να κάνω; Ας περιμένω… Θεέ μου πλησιάζει! Μην κοιτάς… Είναι κοντά… Περίμενε να σου μιλήσει και μετά κοίταξέ τον ελαφρώς ξαφνιασμένη… Ελαφρώς μόνο!
Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να φτάσει δίπλα της. Φάνηκαν και στους δύο σαν αιώνες… Και τώρα στεκόταν εκεί, μια ανάσα από την επαφή, μια σπιθαμή από τη φλόγα! Ένας απέραντος ωκεανός από ηλεκτρισμένα κύματα βρισκόταν ανάμεσά τους! Πόση τόλμη χρειάζεται για να εκτεθούμε στη ζωή; Ιστορίες αρχίζουν -ή δεν αρχίζουν ποτέ- ετούτη ακριβώς τη στιγμή…