Ανοίγω τα μάτια και βλέπω σκοτάδι. Μόλις ξάπλωσα. Περασμένα μεσάνυχτα. Μόνο ο χτύπος της καρδιάς σπάει τη σιωπή. Σε λίγο θα γίνει πάλι ανεπαίσθητος. Θα υπερκαλυφθεί απο τη βαβούρα της σκέψης.
Τα γρανάζια δουλεύουν νυχτερινή βάρδια τελευταία. Παράγουν παράνοια με τεϋλορική ακρίβεια.
Συνήθισα να ξαγρυπνώ. Ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά και τελειώνει απελπιστικά γρήγορα. Τα κόκκινα ψηφία στον τοίχο δεν σταματούν να μου το θυμίζουν. Η ώρα μια επιγραφή απο αίμα. Μπροστά στην θυσία του ύπνου ικετεύω για λίγη εύνοια.
Τι με κρατά δέσμιο και πάλι; Είναι τα σκαλοπάτια που ανεβαίνω προς το θάνατο;
Φέρνω στο μυαλό τους γονείς μου. Αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται, αν μετρούν τις στιγμές τους. Βλέπω τον εαυτό μου στη θέση τους. Καταλαβαίνω περισσότερα τώρα. Το παιδί που θα ´ρθει, το παιδί που μεγαλώνει, το παιδί που θα πάρει τη θέση μου. Καταλαβαίνω και φοβάμαι.
Κι ύστερα είναι το σταυροδρόμι. Η πυξίδα που με έφερε ως εδώ σκούριασε. Την πέταξα με θυμό στο γκρεμό της απόγνωσης. Καλύτερα χωρίς οδηγό. Κι όμως η επιλογή με βαραίνει. Λησμόνησα την ξεγνοιασιά της διαδρομής. Κι όλοι οι δρόμοι μου μοιάζουν αδειοι.
Είναι η διάψευση του ονείρου. Εκείνου που νόμιζα ότι ζω κι εκείνου που αναγκάζομαι να ζήσω. Δεν μπορώ να κοιτάξω τη ζωή στα μάτια. Φοβάμαι.
Τα γρανάζια δουλεύουν νυχτερινή βάρδια τελευταία. Παράγουν παράνοια με τεϋλορική ακρίβεια.
Συνήθισα να ξαγρυπνώ. Ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά και τελειώνει απελπιστικά γρήγορα. Τα κόκκινα ψηφία στον τοίχο δεν σταματούν να μου το θυμίζουν. Η ώρα μια επιγραφή απο αίμα. Μπροστά στην θυσία του ύπνου ικετεύω για λίγη εύνοια.
Τι με κρατά δέσμιο και πάλι; Είναι τα σκαλοπάτια που ανεβαίνω προς το θάνατο;
Φέρνω στο μυαλό τους γονείς μου. Αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται, αν μετρούν τις στιγμές τους. Βλέπω τον εαυτό μου στη θέση τους. Καταλαβαίνω περισσότερα τώρα. Το παιδί που θα ´ρθει, το παιδί που μεγαλώνει, το παιδί που θα πάρει τη θέση μου. Καταλαβαίνω και φοβάμαι.
Κι ύστερα είναι το σταυροδρόμι. Η πυξίδα που με έφερε ως εδώ σκούριασε. Την πέταξα με θυμό στο γκρεμό της απόγνωσης. Καλύτερα χωρίς οδηγό. Κι όμως η επιλογή με βαραίνει. Λησμόνησα την ξεγνοιασιά της διαδρομής. Κι όλοι οι δρόμοι μου μοιάζουν αδειοι.
Είναι η διάψευση του ονείρου. Εκείνου που νόμιζα ότι ζω κι εκείνου που αναγκάζομαι να ζήσω. Δεν μπορώ να κοιτάξω τη ζωή στα μάτια. Φοβάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου