Κυριακή βράδυ. Πάντα η ίδια ιστορία. Ξέμεινα από ελπίδα μες στην εβδομάδα. Έφτασα στο τέλος της και τα αποθέματα απελπιστικά άδεια. Και τώρα βασανίζομαι πάλι με τις λέξεις. Και τις βασανίζω κι εκείνες. Τι προσπαθώ να καταφέρω; Να αποδράσω απο την πραγματικότητα; Άδικος κόπος. Πάλι Δευτέρα ξημερώνει αύριο. Η ρουτίνα μου πάλι η ίδια θα είναι. Ο χρόνος θα κυλά με τον ίδιο καταιγιστικό ρυθμό. Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα μουσική; Αυτό είναι το μέτρο μου. Όταν η απάντηση είναι “δεν θυμάμαι”, ο δρόμος κάπου στράβωσε. Κάνε υπομονή. Μια δύσκολη φάση είναι θα περάσει. Ίσως. Αλλά αυτό δεν με βοηθάει να κοιμάμαι τα βράδυα. Κι ύστερα όλη η μέρα μοιάζει με ένα όνειρο που δεν τελείωσε ποτέ. Στιγμές αφόρητης έντασης που σφηνώνουν σε ένα βαλτοπέδιο χρόνου. Κι εγώ ανάπηρος να κολυμπώ στη λάσπη. Να προσπαθώ επίμονα να καταλάβω, να προσπαθώ νωχελικά να επιζώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου