Πόσο ανάλγητα ξέχασα το άγγιγμα σου
Πόσο ανυπόφορα μου έλειψε
Μέσα στην θαλπωρή της αγκαλιάς σου
Δακρυσα στη σκέψη αυτή και μόνο
Έγιναν τα χάδια κύμματα
Αφρό με λούσαν τα φιλιά σου
Κι όταν στην παγερή σου μάζα έλιωσα
Όλα γινήκανε και πάλι
Άκου, μάνα των πιο γλυκών μου ονείρων
Αιώνια επιστροφή και γιατρικό μου
Όσες στιγμές κι αν με λυγίσουν
Δεν σβήνει μέσα μου η μορφή σου