Κρύφτηκα σε μια γωνιά και περίμενα. Σαν παιδί, σαν ανυπόμονος κατεργάρης, παρακολουθούσα έναν άδειο δρόμο. Ένα αμάξι πέρασε με την όπισθεν. Περιέργως, ο οδηγός κοιτούσε μπροστά! Ένας σκύλος γάβγισε. Γύρισα το κεφάλι μα δεν τον είδα πουθενά. Ξαφνικά, φάνηκε στην άκρη του δρόμου μια ουρά. Κι ύστερα ένας χαρούμενος μούργος που προχωρούσε προς τα πίσω! Μα τι συμβαίνει; Ο κόσμος γυρίζει ανάποδα! Αμάξια που πισωγυρίζουν και ζώα που πισωπατούν! Και άνθρωποι! Άνθρωποι που ανοίγουν το βήμα τους προς τα πίσω. Χωρίς να βλέπουν που πανε. Και χωρίς να χτυπάνε πουθενά! Κι όλα επιταχύνουν! Φύλλα που ξαναγυρίζουν στα κλαδιά, νερά που βγαίνουν από υπονόμους, η φωνή του παλιατζή που ακούγεται σαν δίσκος που τον γυρίζεις ανάποδα! Και ο ήλιος. Άλλαξε φορά. Η νύχτα γύρισε σε μέρα και η μέρα γύρισε σε νύχτα κ.ο.κ. Χμ, αυτό ίδιο ακούγεται αλλά δείχνει διαφορετικό! Και ξαφνικά κοιτάζω τα χέρια μου και αντιλαμβάνομαι οτι μεταλλάσονται! Εξαφανίζονται τα σημάδια, γεμίζουν με αίμα, επανέρχονται σε μια ξεχασμένη νεότητα. Το λίπος αποχωρεί δια μαγείας απο το σώμα μου χωρίς να ιδρώσω ούτε και λίγο. Και το μυαλό μου! Ωχ, όχι το μυαλό μου. Περνούν απο μπροστά μου όλες οι άβολες στιγμές που ήθελα να ξεχάσω! Δεν την παλεύω να τις ξαναζήσω. Δεν φτάνει μια φορά το μάθημα της ζωής; Χρειάζεται και επανάληψη;
Κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη και γελάω! Το παρελθόν μου χαμογελάει παιχνιδιάρικα. Σαν να με ξεγέλασε τόσο καιρό. Με έκανε να πιστέψω ότι ήμουν κάποιος άλλος! Κι αναρωτιέμαι: πως μπόρεσα να παρερμηνεύσω τα σημάδια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου