Το σκοτάδι έπεσε. Λεύκανε η γη και πάνω της απλώθηκαν τ´ αστέρια. Ένας γλυκός βοριάς μου χάιδεψε τα μάτια. Κι οι σκέψεις κρυσταλλώθηκαν στο χώρο και στο χρόνο.
Σε σένα που είσαι πάντα εκεί αλλά ποτέ δεν είσαι. Στα θέλω σου που κρύβονται, στου νου σου τα παιχνίδια. Στις λέξεις που σ´αρνήθηκαν, στ´ ατέλειωτα αντίο.
Σε μια αλήθεια θλιβερή που σβήνει κάθε μέρα. Έγινε ο πόνος σύμμαχος και η καρδιά αφέντης. Ύψώθηκε η φωνή, στο δρόμο ν´αντηχήσει: Άνδρας σου είμαι κι ας ριγώ στην όψη σου Γυναίκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου