Πώς μπορείς να επαναφέρεις τη ζωντάνια σε μια αίθουσα που έχει χάσει κάθε σπιθαμή εγκεφαλικού ηλεκτρισμού; Πως μπορείς να μεταμορφώσεις μια ατμόσφαιρα ξεραμένου πηλού σε άκρατη δημιουργική ροή; Κάτι πρότερα χρόνια, αυτό συνέβαινε αυτόματα με τη βοήθεια ευφάνταστης μηχανικής! Δεν είχες παρά να ξαμολήσεις στους ουρανούς πλήθος σαΐτες και η τάξη έπαιρνε φωτιά! Εκείνες που ήταν φτιαγμένες με μεράκι –από ωραίο λείο χαρτί- πετούσαν με χάρη, εκείνες που ήταν φτιαγμένες με την ανυπομονησία της δράσης –σε γραμμωτό χαρτί τετραδίου- πετούσαν σε σβούρες. Όλες όμως ταξίδευαν σ’ έναν κόσμο χαράς και ανεμελιάς. Όλες ταξίδευαν σε έναν κόσμο ζωντάνιας!
Ο Παύλος ανακάθισε στη θέση του σε μια ύστατη προσπάθεια να υποτάξει τις άναρχες σκέψεις που συνωστίζονταν σαν μυρμήγκια πάνω από το πτώμα του ομιλητή του σεμιναρίου. Γνώριζε πως η παρουσία του εκεί έπρεπε να συνοδεύεται από ενεργή συμμετοχή και όχι ανούσια ονειροπολήματα. Μια ένδειξη ενδιαφέροντος και θα μπορούσε να χτίσει ένα ακόμα λιθαράκι στην χρυσαφένια καριέρα του. Άδικος κόπος!
Τώρα όλα μοιάζουν διαφορετικά. Η παιδική μας ζωντάνια έχει από καιρό εξαγοραστεί με μια ηλεκτρονική μεταφορά στο τέλος του μήνα. Να είσαι ήσυχος, να είσαι σοβαρός, να προσαρμόζεσαι στην εταιρική κουλτούρα! Μην αντιδράς, μην ξεσπάς, μην αισθάνεσαι! Ο ηγέτης δημιουργείται, δεν γεννιέται! Στο χέρι σου είναι να τα καταφέρεις! Βάλε στόχους, βάλε πλάνο, βάλε ενέργεια! Κάνε ό,τι σου λέμε και θα ανταμειφθείς! Βγες από το μαντρί και θα σε φαν οι λύκοι!
Ο λύκος τράβηξε μια δαγκωνιά στον κώλο της συνείδησης του Παύλου! Ο πόνος τράνταξε τα μέσα του τόσο που φοβήθηκε. Φοβήθηκε για το υπέροχο διαμέρισμά του στο κέντρο της πόλης, φοβήθηκε για το αμάξι που χαιρόταν να οδηγεί, φοβήθηκε για τα ταξίδια που είχε την ευκαιρία να κάνει, φοβήθηκε για την «γαμημένη» μεταφορά στο τέλος του μήνα. Κι ο φόβος του κούρνιασε στο ζύγι απέναντι από την εξέγερση της σκέψης του. Το φορτίο ήταν βαρύ και η σταυρωμένη ζυγαριά της ψυχής του μάτωνε πότε από τη μία πλευρά και πότε από την άλλη.
Πώς μπορώ να καταπνίξω αυτόν τον μικρό παλιάτσο που χορεύει κάτω από το δέρμα μου; Είναι ο τιμωρημένος μαθητής που παραμονεύει σε μια γωνιά του μυαλού, έτοιμος να επιστρέψει ως τιμωρός εγκλημάτων συνείδησης! Πώς θα αποφύγω τα πονηρά του κόλπα που μόνο σκοπό έχουν να με ξεφτιλίσουν στα μάτια των υπόλοιπων μαθητών; Πώς να τον εμποδίσω να σηκωθεί αναπάντεχα καταμεσίς της αίθουσας, να βγάλει ένα μακρόσυρτο ουρλιαχτό, ή απανωτές κραυγές χτυπώντας τις γροθιές στο στήθος του, πριν να καθίσει πάλι φυσιολογικά στη θέση του, ικανοποιημένος από την θρασύτητα της πράξης του;
Η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο! Τα μάτια του είχαν κολλήσει σαν βρεγμένο μακό πάνω στον κακόμοιρο ομιλητή και απειλούσαν να πεταχτούν έξω και να αρχίσουν να χοροπηδούν σαν μπαλάκια του πινγκ πονγκ πάνω στα τραπέζια! Στιγμιαία, ένιωσε μια φλέβα να φουσκώνει, μια στάλα ιδρώτα να κάνει σλάλομ στο πρόσωπό του και την καρδιά του να βαράει σε ρυθμό μπόσα νόβα!
Έκλεισε τα μάτια. Χρειαζόταν επειγόντως το φάρμακό του…
Ο Παύλος ανακάθισε στη θέση του σε μια ύστατη προσπάθεια να υποτάξει τις άναρχες σκέψεις που συνωστίζονταν σαν μυρμήγκια πάνω από το πτώμα του ομιλητή του σεμιναρίου. Γνώριζε πως η παρουσία του εκεί έπρεπε να συνοδεύεται από ενεργή συμμετοχή και όχι ανούσια ονειροπολήματα. Μια ένδειξη ενδιαφέροντος και θα μπορούσε να χτίσει ένα ακόμα λιθαράκι στην χρυσαφένια καριέρα του. Άδικος κόπος!
Τώρα όλα μοιάζουν διαφορετικά. Η παιδική μας ζωντάνια έχει από καιρό εξαγοραστεί με μια ηλεκτρονική μεταφορά στο τέλος του μήνα. Να είσαι ήσυχος, να είσαι σοβαρός, να προσαρμόζεσαι στην εταιρική κουλτούρα! Μην αντιδράς, μην ξεσπάς, μην αισθάνεσαι! Ο ηγέτης δημιουργείται, δεν γεννιέται! Στο χέρι σου είναι να τα καταφέρεις! Βάλε στόχους, βάλε πλάνο, βάλε ενέργεια! Κάνε ό,τι σου λέμε και θα ανταμειφθείς! Βγες από το μαντρί και θα σε φαν οι λύκοι!
Ο λύκος τράβηξε μια δαγκωνιά στον κώλο της συνείδησης του Παύλου! Ο πόνος τράνταξε τα μέσα του τόσο που φοβήθηκε. Φοβήθηκε για το υπέροχο διαμέρισμά του στο κέντρο της πόλης, φοβήθηκε για το αμάξι που χαιρόταν να οδηγεί, φοβήθηκε για τα ταξίδια που είχε την ευκαιρία να κάνει, φοβήθηκε για την «γαμημένη» μεταφορά στο τέλος του μήνα. Κι ο φόβος του κούρνιασε στο ζύγι απέναντι από την εξέγερση της σκέψης του. Το φορτίο ήταν βαρύ και η σταυρωμένη ζυγαριά της ψυχής του μάτωνε πότε από τη μία πλευρά και πότε από την άλλη.
Πώς μπορώ να καταπνίξω αυτόν τον μικρό παλιάτσο που χορεύει κάτω από το δέρμα μου; Είναι ο τιμωρημένος μαθητής που παραμονεύει σε μια γωνιά του μυαλού, έτοιμος να επιστρέψει ως τιμωρός εγκλημάτων συνείδησης! Πώς θα αποφύγω τα πονηρά του κόλπα που μόνο σκοπό έχουν να με ξεφτιλίσουν στα μάτια των υπόλοιπων μαθητών; Πώς να τον εμποδίσω να σηκωθεί αναπάντεχα καταμεσίς της αίθουσας, να βγάλει ένα μακρόσυρτο ουρλιαχτό, ή απανωτές κραυγές χτυπώντας τις γροθιές στο στήθος του, πριν να καθίσει πάλι φυσιολογικά στη θέση του, ικανοποιημένος από την θρασύτητα της πράξης του;
Η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο! Τα μάτια του είχαν κολλήσει σαν βρεγμένο μακό πάνω στον κακόμοιρο ομιλητή και απειλούσαν να πεταχτούν έξω και να αρχίσουν να χοροπηδούν σαν μπαλάκια του πινγκ πονγκ πάνω στα τραπέζια! Στιγμιαία, ένιωσε μια φλέβα να φουσκώνει, μια στάλα ιδρώτα να κάνει σλάλομ στο πρόσωπό του και την καρδιά του να βαράει σε ρυθμό μπόσα νόβα!
Έκλεισε τα μάτια. Χρειαζόταν επειγόντως το φάρμακό του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου