Το 1903, οι αδελφοί Ράιτ κατάφεραν να υψωθούν 3 μέτρα από το έδαφος με το πειραματικό τους αεροπλανάκι και να διασχίσουν μια απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων! Παρόλο που η καρδιά τους αναμφίβολα πέταξε πολύ πιο ψηλά, η μικρή αυτή απόπειρα σημάδεψε το μέλλον της σχέσης ανθρώπου και ουρανού!
Είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα, ένας τυχοδιώκτης πιλότος προσγειωνόταν στο Παρίσι μετά από τριάντα τρεις ώρες πτήσης πάνω από τον Ατλαντικό! Ο Λίντμπεργκ σήκωσε τα μάτια του πλήθους που τον περίμενε στο Λε Μπουρζέ προς τον ουρανό – και ταυτόχρονα εκτόξευσε ένα άλλο πλήθος -που ούτε καν το περίμενε- προς την φλογισμένη αναζήτηση της δυνατότητας…
Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2007, η σκέψη του Παύλου πέταξε για πρώτη φορά στο παρελθόν σε μια απέλπιδα προσπάθεια ανάμνησης και αναζήτησης νοήματος μέσα από πρότερα βιώματα. Τούτο το ταξίδι έμοιαζε με τα προηγούμενα ως προς τον νεωτερισμό του, την σημαντικότητά του και την επίδραση που είχε στην ζωή του πρωταγωνιστή. Παράλληλα, όμως, υπήρχε και κάτι πολύ διαφορετικό στη φύση του: μια ασυνεχής επανάληψη! Το ταξίδι έμελλε να είναι μια επαναλαμβανόμενη ταλάντωση στο χρόνο.
Ο Παύλος ανακάλυψε αναπάντεχα σε μια γωνιά του μυαλού του μια μεγάλη ασημένια μπάλα που κρεμόταν απροσδιόριστα από το φεγγάρι. Ήταν δεμένη με χιλιάδες μικροσκοπικές λαμπυρίζουσες κλωστές –περίτεχνα πλεγμένες- που από μακριά φάνταζαν σαν μια γιγάντια ακτίνα φωτός! Ανέβηκε διστακτικά και τύλιξε πόδια και χέρια γύρω από την φωτεινή πλεξούδα. Περίμενε. Πέρασαν μερικά λεπτά χωρίς να γίνει το παραμικρό. Μόλις χαλάρωσε το σφίξιμο στο κορμί του – ήταν τότε που ξεκίνησε η ταλάντωση αναγκάζοντάς τον να σφίξει και πάλι τα άκρα του μουδιασμένος.
Στην αρχή, το περίεργο αυτό εκκρεμές – με τον Παύλο αγκαλιασμένο σαν φοβισμένο ζώο πάνω του- κινήθηκε αργά. Ήταν σαν να προσπαθούσε να βοηθήσει τον αναβάτη του να προσαρμοστεί στην κίνησή του. Μετά από μερικές επαναλήψεις, όμως, ανέπτυξε σταδιακά ταχύτητα, μέχρι που έφτασε να ολοκληρώνει μια περίοδο ταλάντωσης σε απειροελάχιστες υποδιαιρέσεις του χρόνου!
Η μπάλα έπεφτε με δύναμη στο παρελθόν, διέλυε τους προστατευτικούς υμένες της ιστορίας, το ανακάτευε προκλητικά, του έδινε ξανά λίγη από την αγριότητα του τώρα και έφευγε αστραπιαία για το μέλλον. Και μόλις έφτανε στο παρόν, εκείνο είχε ήδη αλλάξει, είχε υποστεί τις αλυσιδωτές αντιδράσεις της αλλαγής του παρελθόντος και μια καινούρια αύρα έμοιαζε να το περιβάλλει! Και σαν ουράνιος θεατής, η μπάλα περνούσε ξυστά πάνω του, τόσο ώστε να προκαλέσει τις επιθυμητές τριβές και να ανακατέψει τις κλωστές της μοίρας, για να ξαναφύγει αμέσως για την επόμενη εξόρμηση στο παρελθόν… Και το ταξίδι δεν είχε τέλος!
Είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα, ένας τυχοδιώκτης πιλότος προσγειωνόταν στο Παρίσι μετά από τριάντα τρεις ώρες πτήσης πάνω από τον Ατλαντικό! Ο Λίντμπεργκ σήκωσε τα μάτια του πλήθους που τον περίμενε στο Λε Μπουρζέ προς τον ουρανό – και ταυτόχρονα εκτόξευσε ένα άλλο πλήθος -που ούτε καν το περίμενε- προς την φλογισμένη αναζήτηση της δυνατότητας…
Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2007, η σκέψη του Παύλου πέταξε για πρώτη φορά στο παρελθόν σε μια απέλπιδα προσπάθεια ανάμνησης και αναζήτησης νοήματος μέσα από πρότερα βιώματα. Τούτο το ταξίδι έμοιαζε με τα προηγούμενα ως προς τον νεωτερισμό του, την σημαντικότητά του και την επίδραση που είχε στην ζωή του πρωταγωνιστή. Παράλληλα, όμως, υπήρχε και κάτι πολύ διαφορετικό στη φύση του: μια ασυνεχής επανάληψη! Το ταξίδι έμελλε να είναι μια επαναλαμβανόμενη ταλάντωση στο χρόνο.
Ο Παύλος ανακάλυψε αναπάντεχα σε μια γωνιά του μυαλού του μια μεγάλη ασημένια μπάλα που κρεμόταν απροσδιόριστα από το φεγγάρι. Ήταν δεμένη με χιλιάδες μικροσκοπικές λαμπυρίζουσες κλωστές –περίτεχνα πλεγμένες- που από μακριά φάνταζαν σαν μια γιγάντια ακτίνα φωτός! Ανέβηκε διστακτικά και τύλιξε πόδια και χέρια γύρω από την φωτεινή πλεξούδα. Περίμενε. Πέρασαν μερικά λεπτά χωρίς να γίνει το παραμικρό. Μόλις χαλάρωσε το σφίξιμο στο κορμί του – ήταν τότε που ξεκίνησε η ταλάντωση αναγκάζοντάς τον να σφίξει και πάλι τα άκρα του μουδιασμένος.
Στην αρχή, το περίεργο αυτό εκκρεμές – με τον Παύλο αγκαλιασμένο σαν φοβισμένο ζώο πάνω του- κινήθηκε αργά. Ήταν σαν να προσπαθούσε να βοηθήσει τον αναβάτη του να προσαρμοστεί στην κίνησή του. Μετά από μερικές επαναλήψεις, όμως, ανέπτυξε σταδιακά ταχύτητα, μέχρι που έφτασε να ολοκληρώνει μια περίοδο ταλάντωσης σε απειροελάχιστες υποδιαιρέσεις του χρόνου!
Η μπάλα έπεφτε με δύναμη στο παρελθόν, διέλυε τους προστατευτικούς υμένες της ιστορίας, το ανακάτευε προκλητικά, του έδινε ξανά λίγη από την αγριότητα του τώρα και έφευγε αστραπιαία για το μέλλον. Και μόλις έφτανε στο παρόν, εκείνο είχε ήδη αλλάξει, είχε υποστεί τις αλυσιδωτές αντιδράσεις της αλλαγής του παρελθόντος και μια καινούρια αύρα έμοιαζε να το περιβάλλει! Και σαν ουράνιος θεατής, η μπάλα περνούσε ξυστά πάνω του, τόσο ώστε να προκαλέσει τις επιθυμητές τριβές και να ανακατέψει τις κλωστές της μοίρας, για να ξαναφύγει αμέσως για την επόμενη εξόρμηση στο παρελθόν… Και το ταξίδι δεν είχε τέλος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου