42.195

Είναι από εκείνα τα ατέλειωτα όνειρα δίχως αρχή και δίχως τέλος! Είναι αλυσοδεμένες στιγμές που περπατούν νωχελικά κάτω απ’ τον ήλιο! Είναι κόκκοι άμμου που παρασέρνονται από τον αγέρα για να κατακαθίσουν και πάλι στο ίδιο σημείο! Είναι το λιμάνι που ξέχασα και το λιμάνι που δεν θα βρω!

Την αρχή την περίμενα για πολύ καιρό. Με περίμενε κι εκείνη θαρρώ. Ήταν η μακρινή φίλη που μου ψιθύριζε τρυφερά λόγια στις στιγμές ανάγκης. Ήθελε να ανταμώσουμε όσο κι εγώ. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι δεν θα ήμουν παρών στο ραντεβού μας. Ομολογώ πως ούτε κι εγώ!

Ήρθε αναπάντεχα ένα πρωινό! Είναι εκείνο το «αναπάντεχα» που το περιμένεις καιρό και πάλι δεν μπορείς να το πιστέψεις! Με φίλησε στο μάγουλο για να με ξυπνήσει. Της χαμογέλασα! Κράτησε μόνο μια στιγμή! Τώρα πια δεν την θυμάμαι…

Το τέλος το ικέτεψα μάταια να φανεί! Με κοιτούσε αφ’ υψηλού και με περίμενε ατάραχο! Έπρεπε να το κυνηγήσω σαν μισητό εχθρό για να μου δοθεί. Όταν πια το αντίκρυσα, το πήρα στα χέρια μου για να είμαι σίγουρος πως το κρατώ! Ο εχθρός μεταμορφώθηκε σε φίλο. Ο φίλος σε Θεό! Τον λάτρεψα και ύστερα τον σκότωσα…

Κι όπως ακροβατώ μεταξύ των δυο αυτών λησμονημένων άκρων, το νου μου κυριεύουν το ένα μετά το άλλο μέτρο. Δρόμοι σκληροί και άδειοι που πρέπει να διασχίσω. Δρόμοι άγνωστοι και σιωπηλοί που πρέπει να ημερεύσω. Δρόμοι ατέλειωτοι σαν όνειρα δίχως αρχή και δίχως τέλος!

Δεν είμαι μόνος – δεν είμαι μόνος! Είναι μαζί μου σύντροφος πιστός ο πόνος! Με μαστιγώνει για να προχωρώ και με σουβλίζει όταν το κάνω. Γελά πότε αποπνιχτικά και πότε με όλη τη δύναμη της ύπαρξής του! Γελά μαζί μου – αποκαλύπτοντας κάθε διάσταση της δικαιοδοσίας του πάνω μου!

Υπάρχει σύμμαχος σ’ έναν πόλεμο που δίνεις με τον εαυτό σου;